In een homodancing leerde ik hem kennen hij was er portier.
T'was in de tijd dat ik eventjes wereldberoemd was in Antwerpen.
Hij was slank gebouwd met blond kort piekhaar.
Het kon hem niks schelen.
Hij had een lief.
Hij was van de seefhoek niet bepaald een plaats waar knap zijn de eerste vereiste is.
Zijn lief kwam van een buiten gemeente, een huis, in een bos.
K'werd heel hartelijk meegenomen naar zijn lief. Na een tijdje bemerkte ik dat ze gehoorgestoord was een zeer zelfstandige vrouw, was stapelverliefd op hem, hij op haar.
Op twintig kan leven schoon zijn.
Een paar dagen later stond hij aan mijn deur.
Of hij een paar dagen bij mij kon logeren, zijn ouders noemde hij nazi's hij was zo verliefd.
Hij kon bij mij logeren ik werkte toen iedere dag van twaalf tot soms na middernacht.
Op een dag kwam ik binnen ik rook verbrand.
Er waren dagen dat ik erg vermoeid binnenkwam dan stond er warme melk op mij te wachten.
Hij wilde die melk eens verwarmen in het koffiezet apparaat.
Dat was de verbrande lucht.
Schoon opvoeding hij was er twintig en kon nog geen melk verwarmen.
Hij bleef er zes maand waar ik alleen goede herinneringen aan heb.
Een paar jaar later stond hij weer aan mijn deur om te logeren.
Dat kon.
Doordat ik op dat ogenblik, aan het worstelen was met een alcoholverslaving logeerde hij niet lang.
Hij was toen al aan het proeven van SMAK een product waar ik behoorlijk bang van was.
In mijn vriendenkring werden de SMAK gebruikers gemeden.
SMAK zorgt voor een korte euforie dan ellende. In een jaar vervielen vrienden tot wrakken velen gingen dood. Niet aan het product maar aan de marginalisering, de uitsluiting, de ellende, de steeds maar voortdurende zoektocht, om het product te vinden.
Weer gingen onze wegen uiteen.
Ongeveer tien jaar na de eerste kennismaking ontmoette ik Jef terug net voor kerstdag.
Het beloofde een leuke kerst te worden samen met mijn broer en zijn vrouw en enkele vrienden ik had net enkele goedkope maar grappige geschenkjes gekocht.
Toen zag ik hem "hoe was het"
"Ok ok."
Hij zag er beroerd uit k'gaf hem wat geld sprak met hem af na kerst rond nieuwjaar.
Rond nieuwjaar stond hij er terug of hij een tijdje bij mij kon logeren. Dat kon maar wel onder een voorwaarde hij moest af van de SMAK.
Hoewel ik niet veel van zijn vrienden kende had ik via de tamtam berichten gehoord dat hij zwaar aan de SMAK zat.
Dat kon ik niet aan.
Hij stemde toe, zag hoe radeloos hij was.
Beloofde hem alle hulp.
Een paar uur later zag ik hoe de behoefte aan het spul hem naar buiten dreef.
Een paar dagen later stond hij weer aan mijn deur ik liet hem staan het was guur winterweer.
Een paar dagen later had hij mij terug gevonden.
Hij wilde er van af ik beloofde hem alle hulp.
Ik liet hem binnen.
Ging onmiddellijk achter mijn telefoon zitten om een opvangcentrum te vinden, wist dat het vlug moest gaan.
Vier uur lang heb ik verbijsterend aan de telefoon gehangen. Opvanghuizen, afkickcentra, ziekenhuizen, vier uur lang. In sommige instellingen was er plaats maar een of ander idioot levend in een ivoren toren had bepaald dat iedereen die zich aanmelden veertien dagen moest wachten voor hij binnenmocht.
Ondertussen had ik begrepen dat Jef leefde van kruimeldiefstallen. In die tijd was een flinke duw tegen een deur voldoende om die open te krijgen. De gb op de Groenplaats is jarenlang een zeer dankbare plaats geweest voor kruimeldieven, een duw en de deur was open soms werd de diefstal zelfs niet bemerkt.
Toen ik een van de hulpverleners vertelde dat de junk naast me indien niet geholpen hoogstwaarschijnlijk op dievenpad zou gaan toen zei die hulpverlener dat het hem niks kon schelen.
Een van mijn laatste ideeën was Jef aan de deur van een opvangcentrum achter laten.
Toen mij opeens een tv programma te binnenschoot een programma van Panorama had iets te maken gehad met een moeder die hulp zocht voor haar junkie zoon.
Ik belde de redactie ze wisten me te vertellen dat de moeder geen hulp had gevonden.
Maar dat er een dokter was die me misschien verder kon helpen.
Het was zondagavond belde de dokter een Nederlandse oudere vrouw toen ze mijn uitleg had gehoord zei ze dat ze onmiddellijk naar haar kantoor zou komen "wat?" zei ik hoogstverbaast en geschrokken van opeens zoveel medewerking.
Ik begrijp de situatie zei ze ik zal hem metadon voorschrijven de drang op het spul zal verminderen, tot binnen een uur.
Een uur later schreef ze een voorschrift.
Een half uur later haalden we de metadon van een nachtapotheek.
Toen sliep jef.
Veertien dagen lang.
De slaap werd enkel onderbroken door eten drinken en een wekelijks bezoek aan de arts.
Na veertien dagen.
Werd Jef wakker toen stuitten we op een nieuw probleem buiten mocht hij geen honderdmeter gaan of hij stuitte op iemand uit het SMAK milieu.
De oplossing was een huisje op het platteland waar ik gebruik kon van maken.
Geen directe buren geen grote steden alleen frisse lucht en een bos in de buurt.
En dacht ik, ver van het SMAK milieu.
Na het bezoek aan de dokter zei ik "Jef als we nu eens een auto pikken en er mee naar den buiten rijden?"
"Ha" zei hij,ondertussen probeerde ik tot zijn grote verbazing enkele autodeuren opeens stak ik de sleutel in een slot deed de deur open zei "rap stap in."
Hij was hoogstverbaast stribbelde tegen ik dacht nog maar veertien dagen van het spul en al geen goesting meer in pikken.
Ik legde hem uit dat ik de auto had gehuurd om naar de buiten te verhuizen. Hij begreep dat hij nog niet sterk genoeg was om de drang om het spul te kopen te weerstaan hij stemde toe in de verhuis.
Met de gehuurde auto reden we honderdvijftig km ver van de stad naar een kleindorp waarvan ik dacht dat het SMAK daar totaal onbekend zou zijn.
Ik had me niet erger kunnen vergissen.
Er was meer SMAK, dan in de stad.
Het viel niet zo op.
De eigenaar, en zijn vrienden, van het huisje zat helemaal in het SMAK milieu.
Toen ik daar aankwam met de van SMAK afkickende Jef leek het wel bollen winkel.
Alles was er te krijgen een dorpsschone al jaren aan de SMAK viel in zijn schoot.
Ik voelde me machteloos en boos zeer boos.
De samenleving kon de pot op.
Ik zat daar met de beste kruimeldief van de lage landen een gehuurde auto, ik stelde hem voor om eens in de buurt te gaan kijken.
K' wou alleen supermarkten doen geen kleine zelfstandige zeker geen contact met mensen.
We vonden enkele prooien met een derde slopen we s'nachts naar de achteruitgang van een supermarkt we forceerden het slot gingen lopen met het wisselgeld en de sigaretten.
Enkele keren ging het goed tot tijdens verkenners bezoek de argwaan in een supermarkt over ons gedrag hen mijn nummerplaat deed opschrijven. Wat ik niet wist. Een dag later stond de politie aan mijn deur.
Ik was er niet.
Ik wist het ook niet.
Na de derde inbraak was er onenigheid.
Ik stond buiten te wachten in de vluchtauto terwijl mijn twee compagnons binnenbraken.
De derde man wou buiten staan.
Hij stond buiten tijdens de volgende kraak, het alarm ging af.
Hij bleef staan zelfs toen de buurman door zijn venster keek.
Hij bleef staan toen de buurman de deur buitenkwam aanstalten maakte in zijn richting.
Toen reed hij weg op de hielen gezeten door de buurman die de nummerplaat noteerde.
Wat hij niet wist.
De derde man werd aangehouden toen hij nietsvermoedend thuis kwam.
Ons bereikte het bericht we sloegen op de vlucht naar Barcelona.
Daar aangekomen hoorden we dat we niet gezocht werden de derde man had zijn mond gehouden. Na een paar dagen uitblazen in Barcelona.
Het was goed te zien dat Jef nog nooit buiten Antwerpen was geraakt. Misschien is de aanblik de belevenis van een stad zoals Barcelona iets voor Jef om te beseffen dat de wereld iets groter is dan Antwerpen centrum.
We reden terug.
De gehuurde auto moest binnen voor onderhoud.
Ik deed hem binnen.
Ik kreeg een nieuwe gehuurde wagen.
Ik startte en reed een eenrichtingsstraat in.
Ik werd klem gereden door twee politiewagens.
Mijn criminele loopbaan was ten einde.
In de cel,ondervragingen.
Waaruit bleek dat ze al vroeger weet hadden wegens de supermarkt die mijn nummerplaat had doorgegeven ze vonden me niet, nu hadden ze me.
K'werd overgebracht naar Brugge kon logeren in de nieuwe gevangenis van Brugge.
Pennetier centrum Brugge p.c.b. of CLUB p.c.b. MED.
De gevangenis is te omschrijven als een betonnen bunker met een antisliplaag tegen de muren of een betonnen parkeergarage waar een laagje verf is opgesmeerd.
Er zijn honderden meters brede helverlichte gangen.
De deuren waren loodzware stalen platen die op wieltjes op hun plaats werden gerold waarna ze vastgezet werden.
De vensters bestonden uit centimeters dik glas zonder tralies.
Vier stapelbeden een tafel,stoelen,een brede vensterbank elk een plakbord,een afsluitbare ijzeren kast .
Een pompbak met warm en koud water een spiegel twee twaletten.
Een kamer van zes werd mijn verblijf.
Uit mijn eerste contact bleek dat privé daar niet bestond mijn dossier was al bekend.
Zo zou het ook gaan met mijn brieven bewakers laten gevangenen werkjes doen dossiers liggen open en bloot.
"Ik heb janeten afgeslagen in het stadspark in Brugge" zei mijn celgenoot.
Hij leek me wel het prototype van homoseksueel die uit frustratie onbewuste aan zelfmutelatie doet. Zag hoe zenuwschokken zijn lijf deden verkrampen die man hoorde hier niet hij hoorde in een ziekenhuis.
S'morgens werden we gewekt.
De deuren werden opengerold de volledige gang werd verwacht in een ruimte waar stoelen en tafels zelfs een klein keukentje stond.
Brood, voorverpakte suikers, confituur een zeldzaam vlootje choco, koffie, thee waren vrij voorradig.
Toen ik bemerkte dat de toespijs s'morgens uit een voorverpakt stukje spikulaas een andere keer uit een hoekje kaas bestond besloot ik zo lang mogelijk in bed te blijven. Na het ontbijt werd de deuren op hun plaats gerold en smiddags gingen ze terug open ik sliep die tussentijd.
Na het middagmaal dat in benepen gemeten porties uitgedeeld werd, werden de deuren terug gesloten diegenen die wilden mochten buiten wandelen.
Op een dag was er een incident een oudere bewaker die we nog nooit hadden gezien.
Hij begon tot onze en de andere bewakers grote verbazing zeer autoritair te doen op het militaire af.
We zaten te eten opeens zei die man "iedereen moet stoppen met eten onmiddellijk terug naar de cel" iedereen bleef verder eten.
De andere bewakers zagen hun werk goede relaties op bouwen met de gevangene zodat conflicten onmiddellijk door een vorm van paternalisme in de kiem konden worden gesmoord vernietigd worden door het ondoordachte gedrag van die nieuwe bewaker.
Iedereen at verder
De bewaker werd met zachte hand de ruimte uitgeleid.
Iedereen stopte met eten.
Dan werd men terug in de cel gestopt.
De grootste marteling die me daar is overkomen dat was de dagelijkse confrontatie met walters verjaardagshow iedere dag, na de middag, opgesloten met enkele bewonderaars, iemand die voor het neerslaan van homos in het park in de gevangenis zit en fan is van Walter.
En die walgelijke verjaardagshow.
S'avons werden de deuren opnieuw geopend voor het avondmaal.
Kon men spelletjes spelen meestal las ik boeken.
Wie geen hulp van buitenaf krijgt krijgt daar alleen de afgemeten hoeveelheid voedsel.
Voor de rest moet betaald worden fruit melk enz......betalen.
Door mensen die niks hebben.
Sommigen werken voor de meeste is het de enige mogelijkheid om iets te doen om iets te verdienen.
De meeste hebben niks.
Doen niks.
De gevangenen in België.
Naast de straf opgesloten te zitten worden ze uitgehongerd tot nutteloosheid verplicht.
Samen met psychische zieken,waaronder psychopaten die iedereen bedreigen, aan iedereen hun wil proberen op te dringen.
Een Zuid Amerikaanse gevangene vertelde me dat het oversmokkelen van dope nooit verkeerd kan aflopen of het lukt, dan volgt de betaling of het lukt niet, dan zit ik onder dak met eten en drinken. Ik werk hier hard van een derde leef ik hier twee derden stuur ik naar mijn land daarvan leeft mijn familie.
Hoe lang zou ik hier zitten?
Een maand ?
Twee maand ?
Zes maand ?
Niets was zeker.
Het boek van het slagerszoontje las ik er.
Een boek van Sartre over de revolutionair die na het slagen van de strijd tegen een dictator staatshoofd wordt en dictator wordt.
Zag er Antwerpen 93, opT.V.
K'was pas weg uit Antwerpen en ze begonen al te feesten.
Ik dacht als ik hier zes maand moet zitten dan tracht ik te studeren een taal Spaans, Arabisch, een taal die ik schrijf waarmee ik menig zelfverklaard Marokkaan mee in verlegenheid heb gebracht.
Na een maand was er de raadkamer.
Ik had via via een advocaat gevonden die pleitte "hij zal zijn plan wel trekken."
Jef werd verdedigd door een pro Deo advocaat die vurig de heren rechters probeerde te overtuigen dat zijn cliënt direct aan de slag kon als trainer.
Wat mij ten zeerste verbaasde.
De derde man werd verdedigd door een dure advocaat die het blanco strafregister in de aandacht bracht, hem onmiddellijk een baan in het vooruitzicht stelde.
Het leek dat iedereen op hem zat te wachten.
Op de derde man.
Wat mij deed glimlachen.
De raadkamer besloot ons vrij te laten tot het proces.
Nog enkele spannende stresserende uren voor we wisten dat niemand beroep had aangetekend tegen de beslissing.
S"avonds werden we opgeroepen.
Aan de deur gezet.
Het eerste wat we doen is een grote zak knapperige friet met mayonaise eten.
Op de grote markt in Brugge.
T'stond er stampvol volk.
FOTO GALLERY VERF ED
https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/
Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."
Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.
De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.
De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.
De informatie is versplinterd.
Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".
Gietijzer = nationalisten
Kandelaar = religie
In het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".
Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.
Regeneratie Kosmetik
In de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.
In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".
Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.
Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.
De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.
HET ALTAAR DER CULTUREN.
Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig.