Ze verft haar haren nadat ze er het kleur heeft uitgetrokken alsof ze een geprepareerd schildersdoek is. Ik denk alleen maar aan Lucio Fontana en zijn mes. Ze spreekt haar vriend aan, beiden hebben ze hun moeders tong eruit gesneden en deze verkocht voor een Engelse vocabulaire met een West-Vlaams accent. Het scheen een koopje te zijn. De kettingen aan hun broek herinneren mij eraan dat het perfect mogelijk is om iemand vast te binden en in een lege waterput te gooien zodat die daar uiteindelijk sterft door hongersnood of dehydratatie en de maden van een feestelijk maal kan voorzien. “Alle leven is waardevol” heb ik horen zeggen maar soms stel ik mij hier vragen bij. Kan men pubers in stukken snijden met een stylo? Ben ik sterk genoeg om twee emo’s van de tram te sleuren en in de vaart te gooien waar ze kunnen verdrinken door het gewicht van de decoratieve metalen riemgespen aan hun jas en hun plateauzolen van 37 kilo per stuk? Niet dat ik iets tegen emo’s heb, ik heb gewoon specifiek iets tegen deze twee. Na de zoveelste “I don’t fucking care” besluit ik om mij ook niet meer druk te maken. Ik sta recht, stomp beiden in hun maag en verlaat de tram. Het wordt een mooie dag vandaag.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
19 jun 2025
· 10 keer gelezen
· 1 keer geliket