Het zwarte goud
Toverde bitterheid op zijn tong
Zout tussen bubbels en benen
En een warme gloed tussen Adam’s appel
Die neerdaalde door tepels en dijen
Om te verdwijnen in een zure massa
Kolkend van verlangen naar meer
Om een hongerende dorst te stillen
In een mok van vertrouwen
In een gevoel van herkenning
En een opstoot van energie
Om de volgende minuut te halen
En het volgende uur hopelijk ook
Tot de zwarte geest is uitgewerkt
En schreeuwt om een nieuwe drug