Vader dronk graag koude koffie. Als hij in de tuin werkte stond zijn gietijzeren drinkfles op het geklinkerde tuinpad dat de twee helften van onze tuin scheidde. Ook als hij een fietstocht maakte ging het mee. Hij bond het goed vast onder de snelbinders van zijn bagagedrager.
Hij deed er zelfs nog wat melk bij. Suiker weet ik niet meer.
Ik krijg het alleszins niet binnen. Niet dat ik bewust koude koffie drink, eerder per ongeluk, als ik de koffie op het werk weer eens koud heb laten worden. Er ontsnapt me dan een gruwelzucht van de vieze smaak in mijn mond. Het zal wel een kwestie van gewoonte zijn.
Hij heeft niet meer meegemaakt dat koude koffie of koude thee commerciële producten werden, zoals icetea of ijskoffie.
Kijk, dat lust ik dan weer wel. Het zal de tijdsgeest zijn zeker? Maar vader had het alleszins graag, die koude koffie.