Wij waren teruggegaan. Naar onze bars, massagesalons en paleizen.
Onderweg hadden wij het gezien. Alle kinderen, zij waren bleek of rood en elke jood kreeg al een messteek in de keel.
Eindelijk. En u moogt echt zelf kiezen waar de woorden gelegd worden, wat waaraan wordt gekleefd.
Het bloed aan de muur. De stroop aan de baard en in het begin was er slechts sprake van gesprekken bij een open haard.
Lekker warm zijn de vijf sterren van het chique hotel, een schoon chateau. Doch. De zon slaagt er niet in.
Om zonlicht te laten schijnen op ons welzijn. Intussen blijft het maar draaien. Dat zwijn aan het spit.
Opa zit daar alvast. De tanden van zijn vals gebit te slijpen. Hij denkt dat er gebeten zal worden.
Door de tijd. Door een meid tijdens het pijpen. Door een mug in de zijarm van een stroom.
Wij zullen nooit meer verder geraken. Hier moeten blijven. Dat is ons lot.
Tot er een ster valt, er nog vier ogen naar mij staren.
Één werd ooit getekend in een driehoek. Een ander is van een naald die niets meer hechten kan.
De overige twee. Die zijn van hetzelfde Palestijnse kind maar liggen ver uiteen.
Het kwam door een bom of dat noodlot. Dat moet nog worden uitgemaakt door een dronken deurwaarder.
Hij hangt ginds. Aan de toog van het massagepaleis. Is er nog drank die sterk genoeg is om de pijn te dragen.
De waarheid echter. Zij wil niet meer geboetseerd worden. De workshop in de kelder werd intussen afgelast.
En de kelner. Hij zal goed mogen poetsen. Schuren. Want zelfs de scharnieren van het luikje naar morgen stinken naar dat mensenvet.
Of komt het van dat zwijn dat bijna helemaal gesmolten is. Schat, niets valt nog te smullen.
Wij moeten echt terugkeren. Naar het begin. Toen er nog geen bars, geen massagepaleizen waren. Geen joden noch Palestijnen.
Naar die ijstijd, mijn liefste, toen wij nog lekker likken mochten. Schuldigweg. Ja echte liefde durfden te betasten.
In het donker. Zonder sterren, zonder tekens op een frak of naar elkaar.
Nergens was een plas met Palestijnenbloed. De maan stond goed.
Het mes lag in de schuif en bompa zat daar. Onverschillig. In een hoek. Dood. Op zijn gemak.
uit de reeks 'Waanhoop'