“Hé,” fluistert de wind mij toe.
“Praat met me. Tover jouw mooie gedachten tevoorschijn. Vertrouw me jouw diepste herinneringen toe.”
Betoverd kijk ik rondom me heen. “Hoe in godsnaam communiceer ik met de wind?” vraag ik me af. De takken van de linde voor me bewegen alsof ze iets willen vertellen. Misschien willen ze me vertellen dat de wind er altijd is, ook wanneer het (wind)stil is?
Dit natuurelement houdt van de mooie woorden die haar worden toevertrouwd, de kronkelende gedachten die zij ziet zweven boven onze hoofden en de verre herinneringen die we meedragen, diep verstopt in ons binnenste. Bovenal, houdt het van acties en handelingen.
Als in een droom wandel ik naar de linde toe, en vraag haar toestemming om haar schors aan te raken. “Ja.” fluistert de boom van liefde en trouw me toe. “Bedankt.” fluister ik naar haar. Mijn hand raakt haar ruwe schors aan, en plots: daar is de wind opnieuw. Ze legt voorzichtig mijn haar in wilde en speelse krullen. Met een glimlach en een knik kijk ik naar de blauwe hemel en bedank haar, de wind. De zon schijnt, de wolken drijven traag voorbij en de wind, die blaast gemoedelijk in de vorm van een lentebries om me heen. Ik lach mijn zorgen en zwaarmoedige gedachten weg, mee met de wind.