Luid krijsend landde een dikke meeuw op de straatlantaarn in wiens lichtkegel ik stond. Zijn verenpak was rijkelijk versierd met lichtbruine stipjes. Geen traditionele meeuwenoutfit, bedacht ik, maar een modern jasje. Ik lachte om mezelf en gooide een broodkorst op: 'Hier meeuw! Eet in stilte en word maar lekker nóg vetter!'
'Als ik schreeuw', zei de meeuw, 'is dat niet omdat ik honger heb. Ik wil je iets wil vertellen!'
Ik schrok. Hoorde ik dat goed? Tegelijkertijd zag ik hoe een obees meisje met een glimmende huid lachte naar een broodmagere pukkeljongen. Hij beantwoordde haar lach schuchter achter zijn schaduwsnorretje terwijl hij haar hand in de zijne nam.
De meeuw volgde mijn blik en riep: ‘Dat is het! Laat dit een les zijn die je een leven lang bijblijven zal!' Hij vloog op. Gedragen door zijn wijd gespreide vleugels, gleed hij verrassend stil diep de donkere stad in.
Aan de overkant van de straat piepte een wrattige rat uit het rioolputje. Ze knipoogde naar me. Ik lachte terug en huppelde naar huis.