Wie kent nog de Antwerpse stadskrant.
DE NEUS.
Ik heb er nog voor gewerkt.
Rond die tijd moest ik mijn paske vernieuwen.
Wie kent nog de lange nieuwstraat, de rij loketten, achter ieder loket een prompte dame.
Voor vooroorlogse typemachines.
"En wat doet u nu van werk?" vroeg die Dame.
Even uit mijn lood geslagen mompelde ik " he, he, ik werk voor een krant"
Na een flink geratel kwam mijn paske tot mij terug, Journalist stond erop
De reactie van de toenmalige rijkswacht ambtenaren op dat gegeven.
Was verbijsterend.
Daar ik altijd, nog al bohémien gekleed rond liep, loop, (langharig werkschuw weet u nog).
Was ik een zeer gewild slachtoffer van het idee, dat vuil slecht, proper goed is, de dwangmatige
zuiverheid gedachte die tot onze cultuur behoort.
De mandarijnen van deze gedachten vonden in mij een ideaal slachtoffer om hun tijd door te komen.
Honderden keren werd ik staande gehouden
"PASKE" was de aanspreektitel.
Tot op dat paske journalist verscheen
Als ik nu schrijf dat de mandarijnen opeens door het stof kropen, kruipen, ver zal ik er niet naast zitten.
Ik dacht opeens aan de papiertjes waar de middeleeuwers mee zeulden.
Het papiertje heeft me ooit in een zonnig vakantieoord gered.
Net voor het vertrek uit dat zonnige vakantieoord constateerde ik dat mijn paske verdwenen was
"u zult naar de hoofdstad moeten "zei de eerste de beste ambtenaar die ik aanklampte.
De hoofdstad was 1500 km verder en met nog een euro te gaan .
De wereld stond eventjes stil.
Ik begon ieder ambtenaar aan te klampen die er maar ambtenaar genoeg uitzag.
Het vliegtuig vertrok 30 min later.
Het werkte.
Opeens werd ik doorverwezen.
Ik eindigde in een kaal bureau.
Na mijn naam en adres vroeg de ambtenaar mij beroep
"Journalist" zei ik.
De man greep naar een grote zwarte voorhistorische telefoon.
De dag te voor hadden we een haven cafeetje bezocht een cafeetje in de stijl dat er niet veel toeristen zouden komen.
Tot ik opeens besefte dat de helft van de mede café gasten Antwerps praten.
En erger nog, verstonden.
Toen de ambtenaar de telefoon greep.
Dacht ik als er een is die Antwerpen kent en vraagt welke krant?
Want de stadskrant De neus werd toen beschouwd als gezagsondermijnend (subversief)
De man van het bureautje had iets te maken met kolonels.
De man die binnen snelde.
Had niks van dien aard in zich.
Hij stelde vooral belang in wat ik vond van zijn zon overgoten land.
Daarin kon ik hem gerust stellen ik zou zeker terug komen.
Van Antwerpen wist hij dat het een voorstad van Amsterdam was.
Ik verzekerde hem dat het eerder Parijs was want met Amsterdam wou ik niet vergeleken worden zon overgoten landen hebben meestal zon overgoten cellen en er is water tekort.
Maar voor die man was het allemaal gelijk.
En toen ik hem in herinnering bracht dat Antwerpen in België ligt dichtbij Brussel toen gingen zijn oogjes blinken.
Brussel mompelde hij.
Verschillende keren.
En opeens realiseerde hij zich dat een van de bewoners van dat wonder Brussel.
Bij hem stond.
Hij had hem zelfs nog geen versnapering aangeboden hij had de grond regels van zijn gastvrijheid geschonden en dat stond nu al vast daar zou hij voor boeten.
Maar op eens verscheen een grijns op zijn gezicht.
Niet hij zou pijn lijden maar zijn honden van ondergeschikten dat ze zo een belangrijke bezoeker van hun schone landje zo slecht behandelden.
Maar nu moest hij zelf de bezoeker op gepaste wijze behandelen.
Straks zou hij zelf de honden afstraffen met een zweep.
En.....
Ik onderbrak zijn gedachtegang en vroeg hem of het probleem opgelost kon worden.
"Probleem ?"vroeg hij en opeens zag hij een manier om alles goed te maken. "Het probleem van de diefstalen op luchthavens is een Europees probleem dat alleen door Brussel kon opgelost worden" zei hij. Het eeuwenoude zuid Europees fatalistis gevoel kwam over ons heen gevallen als een deken.
Een bestolen journalist in een zonovergoten toeristisch land is niet de beste reclame.
Hij begeleide me naar het vliegtuig.
En wuifde me na.
Als om uit te wissen, wat mij, van negatieve gedachten zou overblijven.
Van het landje waarvan hij houdt en om die bezoeker te laten terugkeren.
Vanuit dat verre Brussel
Zo ziet u
Wat een aantekening
Kan veroorzaken
foto gallery verf ed
https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/
Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."
Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.
De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.
De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.
De informatie is versplinterd.
Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".
Gietijzer = nationalisten
Kandelaar = religie
In het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".
Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.
Regeneratie Kosmetik
In de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.
In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".
Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.
Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.
De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.
HET ALTAAR DER CULTUREN.
Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig.
http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e