Weet ge nog dat wij daar alleen met twee waren en dat de ijsbloemen op de ruit onze stemmen deden dampen en wij ons verwarmden aan elkaars schoonste zinnen en stikten van het lachen om zoveel onzin, dat wij ook samen konden zwijgen en dan plots tegelijk de stilte doorbraken en dat toeschreven aan onze perfecte timing, dat wij uren konden rijden ingeblikt in geborgenheid en samen in het donker wachtten om in het licht te gaan staan van stoffige podia en dat we hand in hand handgeklap lieten golven en elkaar aankeken omdat we beiden wisten dat dit was wat we wilden omdat we eenvoudigweg niet anders konden, dat we daarna onze wereld verlieten en voortgingen met een andere en dat dat goed was en beangstigend tegelijk omdat ge nooit weet hoelang iets duurt en ik daarom soms vaak vergat te genieten van wat was. Weet ge dat ik het mis gelijk in misselijk nu ik alles of toch bijna alles verloren ben aan de vanzelfsprekendheid en dat heel mijn lijf de bloedende woorden schreeuwt laat dit alstublieft maar alstublieft terug zijn.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.