Terwijl niemand merkt dat het aftellen begonnen is sta ik buiten de jaren aaneen te roken.
De hond likt iets van de vloer, dat vele tellen geleden uit mijn dochter haar mond was gevallen toen ik alleen kon denken dat ik nog te nuchter was. Iemand droogt glazen af met een handdoek waarmee mijn andere dochter de krabsla van haar tong had afgeveegd toen ik gevangen zat in een gesprek over mijn afnemend empathisch vermogen. Een barst in de muur hield m’n focus vast.
Ze dipt crackers in kaarsvet en doet dat met een artistieke bekommernis die ze maar van mij kan hebben. Ik zie hoe iedereen haar negeert, behalve ik, die vanuit de duisternis achter glas alles in de gaten hou waar binnen licht op schijnt. Als er iets is wat ik het afgelopen jaar geleerd heb, is het wel mijn plaats in de duisternis.
Iemand roept dat het nieuwe jaar begonnen is en grijpt naar zijn achterzak om een gelukkig nieuw jaar bijeen te rapen uit berichten die nog moeten onderweg zijn.
Terwijl niemand merkt dat het aftellen naar mijn veertigste begonnen is, ga ik naar binnen en ik vul mijn glas met artistieke bekommernissen voor de volgende veertig jaar.