bij nekvel
dik fotoalbum, weinige herinneringen
deed graven naar meer, hoe verging, hoe dan was
waarom verdween, en meer meeviel
toren sluw, verweefde zich met tijd
wilde draad niet opgeven, kostte moeite
maar stof bekende, dat beter omviel, voorbije
teveel eenvoud, ik, ontmantelaar, wroette me
tussen lagen van tijd en ruïne, heldhaftig
uitspitten torenval bleek uitdaging
spot dreef ten top en ik onherkenbaar
klein werd groot en wilde liefde lang opborgen
bekende, wou met me mee beelden verscheuren
maar ik keek in ogen, helgroene, en verwondering
kleurde me bij en neerdaalden uit toren
ik en mijn nekvel, ik snikte voorbij
@linde20231110
#novembervers2023#dag10