Nog even dwaas
Vervoeren maakte spaken los, wist ik.
Was mijn denken dom, braaf, of wijs?
Geen van dit alles van belang, dacht ik.
In spaken zag ik onsamenhangende.
Ik kon vergaren, meer gebeurtenissen,
en een plaats in mijn leven geven.
Als samengepakte wolken verspreiden
en niet bewegen; werd dan geen regen.
Een kompas miste ik niet en niet die
zinkende mens werd ik. Bloed vertrok
en waakzaamheid kwam tevoorschijn.
Ik mocht nog dwaas zijn en proeven.
Vervoeren was als oplichten van sluiers
en wildemans deurlijsten beklimmen.
Kwam toch tot niks en zelf dragen wou ik.
Pruimen blootgesteld aan wind en regen
smaakten veel lekkerder, wist ik.
Veel stof onder voordeuren, werd overgave.
Aan voeteneindes kriebelden spaken
van kinderwagens met doorbogen wielen;
te korte dekens voor zinkende tenen.
Lijden schudde wakker en niet vergaren
impliceerde regen. Nog even dwaas zijn,
dacht ik en plaats maken voor wolken.
@linde20231130
#novembervers2023#dag30