Basisgedicht: Op zondag schaatsen we over clichés van Vanessa Daniëls, de bezieler van het project novembervers.
Op zondag schaatsen we over clichés
Uiteindelijk is dit de hele kunst:
aan het oppervlak blijven als op een ijslaag.
Als je geluk hebt, plavijt de zekerheid van vries
een dikke laag als een glinsterende loper van
begin tot einde.
Je kan je afscheiden van je voeten en geen benul
hebben waarop je loopt.
Op kristalheldere plekken grijnzen starre lijven
vanonder het dunne ijsvlies over het wak.
Die kan je negeren.
Je kan ontdekken hoe natte enkels voelen.
En het is niet het doorzakken dat het meeste
schrijnt, het is het langzame ontdooien;
het lange herinneren hoe scheurend ijs klinkt.
In het beste geval leer je omzichtig
voortbewegen; je gewicht impactloos
overdragen van je ene naar je andere been.
En ik denk dat het dat is.
Het is het schuifelen
met zwier verheffen tot kunst.
Mijn creatie:
Maar laat me nu net niet ontdooien willen.
In schuifelen zie ik geen kunst. Het is als
zwieren uit je jurk en net dan niet
in je netste onderbroek prijken.
Negeer me vandaag dan liever. Ik blijf wel
aan het oppervlak. Als op een dunne ijslaag.
Iemand moet starre lijven in de gaten houden
en sneller herinneren hoe scheurend ijs klinkt.
Ik heb geen benul, hoe en waar
de loper voor je glinstert. Begin tot eind.
Niets schrijnt, niets plavijt.
Vries kan ik je niet verzekeren.
Je kan je afscheiden, maar sta me terwijl toe.
Grijnzen is voor me als voortbewegen;
van mijn ene naar mijn andere been.
Enkel met mijn muts op, verandert er iets.
Iets te gewichtig wordt het voor je nu wellicht;
natte enkels woelen en zwier verheft. Dunne ijsvlies
ontdekt op kristalheldere plekken onzekerheden.
Ik denk dat het daar is. Daar, over het wak,
waar je me negeren kan.
@linde20231126
#novembervers2023#dag26