Als er dan een huis wil zijn voor ons. Het mag best klein zijn. Ruim genoeg om te omarmen. Kromme ramen door een blik vertekend tot een leefbaar niemendal en als ik ginds dan lig, in zwijm of bloemenbed, misschien jouw kloofjes voelen kan, dan hoop ik dat jouw huid traag scheuren mag.
Ginds. Boven op een fundament dat wegzakken verdraagt, is er een tempeltje gebouwd. Het is voor reizigers, twee wezens die verhuizen willen naar een ander lichaam. Er is geen plan, de schatkaart is door dwergen opgevouwen, dichtgeplakt.
Heel eenvoudig. Ik heb voor jou verpakt gedroogde vlinders, die ik heb gevonden in woestijnen van de eenzaamheid. De grap over oases aan de overkant, die heb ik nooit geloofd. Ik was al blij als er een maan het felle licht kon doven en veel zachter vuur kon zijn.
Aarde, wortels en de bomen van het dak. Er is een wonde toegegroeid en langs een scheve trap ben ik weer in die zolder vol met tekeningen, schetsen van die oermollen geraakt. Ze kruipen overal, zo heb je ooit beweerd, ze maken gangen voor de adem van verleden tijd.
Op de keukentafel lig je naakt, je hebt de inhoud van die potjes vol met gloed voorzichtig voor me uitgestrooid over het vel van bange dagen. Alsof ik proeven mag, op een stoel met warme pootjes naast je zitten, wagen kan, heel diep in je wonen wil.
Lief nachtje lang, het is die overgang van weinig naar die overvloed. Niets was bedoeld, om zo te mogen zijn. Het rag werd ooit geweven door een blinde spin die dacht dat ik met vingers vissen kon gezeten in een plas, waarop jouw mugje dansen wou.
Tot slot en als dat huisje ons dan vangen zou, zijn tuin het strelen van ons gras verdragen kan. Er moet een uitweg zijn. Vooral voor schele leguanen en die haan die slechts probeert. Het wakker worden is aan ons niet meer besteed, eenmaal die honger in de ochtend bijt.
uit de reeks 'Waanhoop'