Ondergaande zon
Toen het nog kon
In Vietnam op die avond half oktober
We keken dichtbij en heus niet te ver
De rode neerganggloed plonste op jou huid
We bleven staan, geen stap vooruit
Ik droeg jou schouders licht op mijn rug
Het was voorbij, we komen niet terug
Maar dat wisten we toen nog niet
Dromen passen alleen in een vergiet
Van bruingele stranden en aanbelanden
Die we beiden vederlicht zoet omarmden
We waren ver van huis
Onze toekomst zonder enig ruis
Toen het nog kon
Toen het nog mocht
Toen niemand dacht zou
Toen niemand zei how