Ik zie de weerbarstigheid in haar ogen. Ik voel het schreeuwerige kind dat nooit gehoord werd. Maar ik wil niet meegaan in deze strijd die geen einde kent.
Deze leeuwin valt niet te temmen. Ze wil ook niet getemd worden. Dit katachtig beest kent geen andere manier van communiceren dan de aanval en dwingt me steeds in de verdediging.
Dat put me uit.
De messcherpe nagels van haar klauwen hebben meermaals in mijn vel gesneden. Haar gebrul heeft me vaak danig onderuit gehaald. Ik heb haar geaaid en gestreeld, geknuffeld en getroost. Ik heb met haar gedanst en haar afleiding bezorgd.
Geen enkele keer ben ik in de tegenaanval gegaan.
Het heeft niet gebaat. Van zodra ik zelf even wankel, haalt ze opnieuw uit.
Dus heb ik geen andere keuze dan haar terug te geven aan de wildernis. Dat ze daar maar vecht en strijdt, zonder mij.
Maar misschien zou ik zelf wel niet zo slecht staan met een paar wilde manen. Misschien wordt het wel tijd om de gekooide leeuwin in mijn binnenste wat meer ademruimte te geven. Misschien is het wel een idee om af en toe mijn klauwen eens te gebruiken. U weze gewaarschuwd.