Midden jaren ’90 was mijn leven een voortdurende race. Ik gaf les op drie scholen: de RMS in Putte, het Atheneum in Heist-op-den-Berg en de basisschool Dr. Jozef Weyns in Beerzel. Mijn dagen waren gevuld met haastig plannen, lesgeven en constant onderweg zijn. Maar die ene dag, toen de routine de boventoon leek te voeren, sloeg het noodlot genadeloos toe.
Het was een gewone ochtend in oktober. Zoals vaak leende ik de rode Ford Fiesta van Vera’s moeder. Een trouwe wagen, al was hij simpel en niet bepaald robuust. Omstreeks 10 uur stapte ik in, met mijn schooltas nonchalant op de passagiersstoel gegooid. De motor startte met een vertrouwde brom. Mijn route naar Beerzel verliep via Grootlo en de Schrieksebaan, een weg die ik zonder nadenken kon rijden.
In Schriek naderde ik het rondpunt bij de watertoren. Het verkeer was rustig, en ik nam zoals altijd mijn tijd. Ik keek links, keek rechts, en reed langzaam het rondpunt op. Opeens hoorde ik een diep gebrom, dat steeds dichterbij kwam. Het was alsof de lucht zelf waarschuwde dat er gevaar dreigde.
“Wat…?” Ik draaide mijn hoofd naar rechts, maar alles gebeurde te snel.
Een zware bestelwagen, veel te hard rijdend, dook uit het niets op. Het voertuig kwam vanuit de richting van de watertoren en had niet de minste intentie om af te remmen. In een fractie van een seconde kwam hij op mij af. Mijn lichaam handelde instinctief: ik greep het stuur stevig vast en strekte mijn armen, alsof dat voldoende zou zijn om de aankomende ramp tegen te houden.
De klap was oorverdovend. De bestelwagen ramde de Fiesta vol in de zijkant, waardoor mijn auto meters werd meegesleurd richting het centrum van Schriek. Mijn hoofd schoot naar voren, de gordel sneed in mijn borst, en overal om mij heen barstten de ruiten in duizenden splinters. De motorkap van de Fiesta begon zich als een dreigende vuist te kreukelen, precies boven mijn hoofd.
Ik keek omhoog en zag hoe het metaal zich naar binnen boog, gevaarlijk dicht bij mijn gezicht. Een fractie van een seconde dacht ik: dit is het, ik word onthoofd. Maar op het nippertje bleef de motorkap steken, net genoeg om mij in leven te laten.
Ondertussen verloor de bestelwagen de controle. Ik zag hoe het zware voertuig meerdere keren tuimelde, zijn lading rammelde en door de lucht vloog. Uiteindelijk kwam het tientallen meters verder tot stilstand, schuivend over het asfalt en een lange zwarte streep achterlatend. Het was een surrealistisch tafereel, alsof de wereld plotseling in slow motion was gegaan.
Toen de chaos eindelijk tot stilstand kwam, bleef ik roerloos zitten. Mijn handen trilden nog steeds aan het stuur. Mijn knokkels waren wit van de kracht waarmee ik het stuur had vastgeklemd, alsof dat mij op de een of andere manier had gered. De lucht rook naar brandend rubber en olie, en het enige geluid dat ik hoorde was mijn eigen zware ademhaling.
Een man rende naar mijn raam en klopte erop. “Meneer, meneer! Gaat het met u?”
Ik keek op, nog half in shock. “Ik… Ik denk het,” mompelde ik.
“Blijf zitten,” zei hij snel. “Ik ga hulp halen.”
Ik liet mijn blik over de Fiesta glijden. Het was een totaal wrak: de motorkap was onherkenbaar vervormd, het interieur lag vol met glassplinters, en de deuren hingen scheef in hun scharnieren. Het voelde als een wonder dat ik daar nog zat, levend en ogenschijnlijk ongedeerd.
Niet veel later arriveerden de hulpdiensten. Twee politieagenten stapten uit en namen de situatie op. Een van hen, een man met een kalme, ervaren uitstraling, opende voorzichtig mijn deur.
“Bent u in orde?” vroeg hij, terwijl hij zijn zaklamp langs mijn gezicht en lichaam liet gaan.
“Ik denk het,” antwoordde ik. “Maar mijn auto… die is verloren.”
Hij keek naar het wrak en knikte. “Dat lijkt me een understatement. U heeft geluk gehad.”
Ze vroegen me wat er was gebeurd en namen mijn verklaring op. De bestuurder van de bestelwagen stond verderop, zijn handen in zijn haar. Hij stamelde iets over remproblemen en keek me niet aan. De politie noteerde alles nauwkeurig, terwijl ik toekeek hoe de bestelwagen werd weggesleept.
Toen alles afgehandeld was, belde ik mijn vader. Hij nam meteen op.
“Pa, ik heb een ongeluk gehad,” zei ik met een trillende stem.
“Wat? Waar ben je?” vroeg hij bezorgd.
“In Schriek, bij de watertoren. Kun je me komen halen?”
Binnen een kwartier stond hij er. Zijn ogen vernauwden toen hij de Fiesta zag.
“Jongen, je hebt echt geluk gehad,” zei hij, terwijl hij me stevig op mijn schouder klopte. “Stap in. Ik breng je naar huis.”
Maar koppig als ik was, hield ik voet bij stuk. “Nee, breng me naar school. Ik moet mijn lessen nog geven.”
Mijn vader keek me aan alsof ik gek was. “Je had net een zwaar ongeluk. Je moet rusten.”
“Ik voel me prima,” loog ik. “Het komt wel goed.”
Hij zuchtte, maar gaf toe. Ik gaf die middag nog de hele dag les, al voelde ik me niet op mijn gemak. Mijn leerlingen merkten niets, maar ik had moeite om me te concentreren. Een lichte pijn in mijn nek en hoofd begon langzaam erger te worden.
’s Avonds, thuis, kwam de echte impact naar boven. Een stekende hoofdpijn nam bezit van me, mijn nek voelde alsof er een ijzeren staaf doorheen zat, en elke beweging deed pijn. De volgende dag bezocht ik een arts.
Na een reeks röntgenfoto’s keek hij me serieus aan. “U heeft een whiplash,” zei hij. “Uw nek is ernstig beschadigd. Dit letsel zal waarschijnlijk blijvende gevolgen hebben.”
Ik voelde een koude rilling. “Blijvend? Hoe erg is het?” vroeg ik.
“U zult beperkingen hebben in uw nekbewegingen,” legde hij uit. “Sommige oefeningen zijn uitgesloten, zoals koprollen of hoofdstanden. En achteruitrijden met de auto zal lastiger worden.”
De arts gaf me een invaliditeit van 2%. “Meer dan dat geven ze zelden,” zei hij. “Anders zou de staat u moeten compenseren, en dat vermijden ze.”
Het voelde als een klap. Alsof mijn leven werd samengevat in een getal. Hoe kon dit percentage recht doen aan de constante pijn en beperkingen die ik ervoer?
In de maanden daarna leerde ik leven met mijn beperkingen. Achteruitrijden werd een uitdaging; ik moest mijn arm tegen de hoofdsteun van de passagiersstoel plaatsen om verder te kunnen draaien. Toch gaf ik mijn werk niet op. Met voorzichtigheid voerde ik zelfs oefeningen uit die eigenlijk verboden waren, gedreven door mijn passie voor lesgeven.
Die dag in Schriek was een keerpunt in mijn leven. Het leerde me hoe kwetsbaar het leven is, maar ook hoe sterk een mens kan zijn. Zelfs met de littekens van die dag, zowel fysiek als mentaal, ging ik door. En tot op de dag van vandaag herinner ik me de motorkap die boven mijn hoofd hing, een haarbreedte verwijderd van de dood.