Na maanden van perspectief ontwijken
en mensen wegduwen
bots ik uiteindelijk op jou.
En om de een of andere reden
boor net jij een gat in mijn pantser
en ik laat het toe.
Ik begin te wennen aan je aanwezigheid
vind het wel gezellig
om niet meer alleen te zijn.
Maar ik vergeet
dat je door datzelfde gat
even gemakkelijk weer kan vertrekken.
En nu is er een leegte
die er eerst niet was.
Het tocht in mijn cocon
en alleen ikzelf blijf over
om ze terug op te warmen.