Zaterdag ochtend, 8 uur 30. Na een heerlijke kop koffie trotseer ik de winterkoude en stap de trein op richting Antwerpen.
Ik nestel mij ergens in de eerste de beste stoel, ik heb geen last van keuzestress. Ik heb geluk, ik zit alleen in de coupé, heel de treinreis lang.
Soms denk ik:’ moet ik nu huilen of lachen met de stupiditeiten van de mensheid?’. Gelukkig is de wereld niet geheel om zeep.
Ach ja, ik zet mijn hoofdtelefoon op en staar uit het raam. Ik vind troost en afleiding bij Neuroticfish.