Kijk, ik weet het niet meer.
Ik weet niet meer wat te doen.
Met die gedachten. Gevoelens. Stiltes. Die mijn eenzaamheid niet kunnen opvullen.
Mijn hoofd ratelt, een ratelslang ratelt ook. Ratel ratel ratel.
Vol woorden, spuwende spetterende zinnen, komen uit alle hoeken, kieren, gaten van de meedogenloze stilte.
Een gekkenhuis, in mijn hoofd. Nee, een psychiatrie.
Nah, dat klinkt toch niet? Ik zit met een psychiatrie in mijn hoofd.
Dan denken ze pas echt dat ik geesteljik gestoord ben.
Nee, ik weet wat je denkt, dat is niet zo. Ik heb gewoon genoeg van de stressvolle, suïcidale, meedogenloze gedachtes die mijn kwellende stiltes opvullen.
Ja, ik heb al hulp gezocht, maar veel word er niet aan gedaan.
Ik zeg het je:
G E K K E N H U I S
De drang blijft wel even weg, hoop ik?
Nee, hoor. Voorlopig blijf ik hier nog effe. Om een paar rekeningetjes te verheffe.
Zeurende pijn. Zeurende mensen. Zeurende schuldmakende gevoelens.
ZEUREN.
Ik wou dat het ophield.
Maar voorlopig, draait de boel nog even door.
Help! Ik word gek!