Alsof ik een versnelling lager geschakeld ben,
op alle mogelijke manieren.
Mijn gedachten vliegen niet meer uit de bocht,
door de vangrail.
Ik loop mezelf niet meer voorbij.
En hoewel vrije tijd er helemaal anders uit ziet,
en niet meer samenvalt
met die van de mensen om me heen,
voelt ze vollediger.
Mijn thuis is enkel dat,
een thuis,
en het is geen sport om snel
te proberen loskoppelen
op de treinrit ernaartoe.
Want het werk blijft tussen die vier muren,
het vele hout en glas.
Het voelt als een tweede veilige haven,
zonder dubbele bodem
en schone schijn.
En tussen de pagina’s van de zoveelste sprinter
stopt mijn eigen hardloopwedstrijd,
tegen de tijd,
tegen het beleid,
tegen de armoede en eenzaamheid in Brussel.
De eindstreep voorbij,
geen nieuwe wedstrijd in het verschiet,
ik val stil en voel voor het eerst in maanden
hoe uitgeput ik ben.
Ik haal mezelf even uit de (pre)selecties
en de aanloop naar een volgende startblok.
Nu snelwandel ik dan wel tijdens de uren,
maar daarbuiten slenter (of dartel)
ik door mijn (eigen) stad.
Ik neem elke dag een nieuwe weg naar huis,
ontdek nieuwe adresjes en bezigheden,
heb niet langer hoofdpijn van de stress
(maar wel van de recent opgelopen koffieverslaving).
Wie had ooit gedacht dat ik rust zou vinden
in een van de zwaarst werkende
(onderbetaalde en ondergewaardeerde) sectoren?
Maar deze maand was mijn persoonlijke
Eureka/Heureka/Horeca beleving,
en de sociale sector voelde in geen jaren zo open
als mijn contacten van de laatste dagen.
Een asociaal beleid zet sociaal werkers vast
en gezinnen in de kou.
Maar warmte stijgt,
dus daar hebben ze in die ivoren toren
nog geen last van uiteraard.
Ik zet een stap terug,
stap van de ladder
waarvan jullie schijnen te denken dat ik hem
in sneltempo wou blijven beklimmen, af,
(ik gebruik de ladder nu alleen
om aan de bovenste broden te kunnen)
en huppel even op de begane Gentse grond verder.
Dat gaat stukken beter dan op zo’n smalle, eenzame, sport.
Hoge bomen vangen veel wind,
daarom ben ik vanaf nu te vinden
tussen de struiken.