‘Ruimte voor actuele kunst’ zei de gevel. Niets beloofde dat er ook daadwerkelijk kunst te zien zou zijn.
Ik sloop voorbij de slapende dame aan de kassa, griste ongemerkt een catalogus mee en dwaalde door de zalen. Zwijgende bezoekers bestudeerden de hagelwitte muren terwijl ze druk bladerden in de lege catalogus. Voorzichtig liepen ze om de cirkel in het midden van de grote zaal heen, want die was voorbehouden om beeldhouwwerken te plaatsen.
Achter me zag ik een fel flitslicht. De bezoeker die stiekem een foto van de wand had genomen, trippelde snel verder en verdween uit het zicht.
In één zaal was ik alleen. Nog even keek ik om me heen, voor ik de inhoud van mijn vestzak tegen de muur kwakte en weer naar de uitgang snelde.