Het viel niet langer te ontkennen: ik was verdwaald. Volgens de routebeschrijving leidde een kaarsrechte platanendreef mij weer naar het startpunt van de wandeling. In werkelijkheid kronkelde een karrenspoor almaar verder de middle of nowhere in. Ik kon mijzelf voor het hoofd slaan omdat ik God-weet-waar de verkeerde afslag had genomen. Maar eigenlijk mocht ik van geluk spreken om in zo’n schilderachtig decor verloren te lopen. Als God in Frankrijk, quoi. En warempel. Die helling met klaprozen, het huis in de verte, de wuivende bomenrij. Was het hier dat Monet zo’n anderhalve eeuw geleden zijn schildersezel had neergepoot? Met mijn smartphonecamera in de aanslag taxeerde ik het glooiende landschap. Het kwam er hooguit op aan om de juiste invalshoek te vinden.
Op mijn weg naar omhoog passeerde ik een vrouw met zomerse strohoed. Ze was druk doende de zaadjes van de klaprozen te verzamelen in een plastic doosje. Om elders een nieuwe strook te kunnen inzaaien, vertelde ze. Ik dacht aan de takjes wilde kamperfoelie in mijn rugzak, een souvenir van de eerste kilometers.
Lang duurde het niet vooraleer ik de plek kon lokaliseren. Tegelijk besefte ik dat mijn re-enactment figuranten miste. Discreet kadreerde ik het landschap, de coquelicots, de bomen aan de horizon, het huis en verscholen in de marge een blauwgetooide vrouw met strohoed. Het plaatje klopte.