September is een meisje dat loopt met haar hoofd in de wolken.
Dat is natuurlijk niet echt zo want geen mens kan ooit zo lang zijn maar dat wordt dan zo genoemd.
Ze heeft lange dunne jongensbenen en kijkt in mensen hun huizen.
Als de mensen terug kijken zwaait ze en soms zwaaien de mensen terug.
Ze kijkt naar de planten en probeert namen van vogels in haar hoofd te achterhalen.
Ze heeft nergens spijt van en kijkt nooit achterom
Behalve als ze een verkeerde straat is ingelopen.
Niemand kan haar overdonderen behalve degene die haar recht in haar ogen kijkt
en vast kan pakken op een manier die niemand anders kan.
Als je haar zou ontmoeten zou ze iets zeggen waar je van zou moeten lachen.
Wat dat dan zou zijn zou ze nu nog niet weten
maar ze verzint altijd wel wat.
Ze geeft je een kus en pakt je stevig vast
ook als ze je maar een paar minuten kent.
Ze heeft iets weg van een vlugge zomerbries door je bloes die je eigenlijk alleen kunt voelen in september, als je denkt dat de zomer al bijna voorbij is.
En dan verdwijnt ze de hoek om.