Ik ken de T-shirt-Man al lang. We waren allebei veertien toen ik hem voor het eerst ontmoette. In die tijd had je Dylan-fans en Andy Warhol-fans. De Dylan-fans troepten samen in de jeugdclub waar de collegegasten de hoofdmoot vormden. Ze hadden de jeugdwerking schitterend uitgebouwd, komend uit een jeugdbeweging die nogal Vl-na geïnspireerd was.
De jeugdclub werd het nieuwe avontuur. Destijds werden de jeugdsubsidies naar aloude Vlaamse traditie geïnvesteerd in beton. Maar niet in ons stadje. De subsidie ging er voornamelijk naar optredens, gesprekken en feestjes. In die kleine ruimte, waar veertig man een vol huis betekende, zag ik de artiesten die in grote steden in grote zalen te zien waren, van Filip van Luchene en de
piepjonge Johan Verminnen tot Alfred den Ouden. Op die plaats werden de intellectuelen van ons stadje gevormd.
Daarnaast was er nog een club, waar de Andy Warhol-adepten zich verzamelden.
En daar liep hij, in glitter, op hoge plateauschoenen en met een schare bewonderaars rond hem. Het was liefde op het eerste gezicht. Maar ik verhuisde.
We gingen elk onze eigen weg, elk onze eigen demonen bestrijden.
Enkele jaren later zagen we elkaar terug op de trein. In die oertijd van de rock 'n roll was hij tot de conclusie gekomen dat de meeste Engelse teksten begrijpelijk moesten gemaakt worden. Hij had de teksten vertaald, massaal
gekopieerd en tijdens optredens verkocht, met een enorm succes. Ik vond het geniaal. Maar opnieuw gingen onze wegen uit elkaar. We zagen elkaar slechts sporadisch. De vertaalde teksten werden posters.
Na een tijdje werd hij lid van de toen op het Europese vasteland opererende groepjes jongeren die naar de grote optredens in de grote steden werden gezogen, en met hen een troep marktkramers.
Ik ging mee naar David Bowie in de Ahoi in Rotterdam, naar Genesis in Göteborg… Jarenlang zag ik hem niet meer.
Op zeker moment ruilde hij zijn zwerversbestaan voor een winkeltje, dat werden er twee of drie, en vervolgens een keten van supermarkten. Soms nam hij me mee op restaurant, en dan betaalde hij mijn drankjes.
Op een dag stond hij voor de deur van de galerie die werd uitgebaat door Theo. Theo hij was 25 jaar lang mede-eigenaar geweest van een hotel waar meestal gekroonde en ongekroonde hoofden logeerden. Op zeker ogenblik was Theo al die luxe beu geraakt en hij wilde een buurtgalerij runnen. Ik werd zijn hulpje. Theo was een zeer boeiend man, maar ook bijzonder koppig. Toen
mijn vroegere vriend me vroeg of zijn huidig vriendje een kans kon krijgen in de galerie, wist ik dat er onweer op komst was. "Ik zal zien wat ik kan doen," mompelde ik.
Theo kon mij die gunst niet weigeren, omdat ik hem al die tijd belangeloos had geholpen. Zwaar tegen zijn zin ging hij akkoord.
"Laten we alles bespreken in een restaurant," zei mijn vroegere vriend. "Ik wil je toch op enkele moeilijkheden wijzen," zei ik. "Het vriendje van
de galerijhouder, heeft de laatste tijd de neiging om op recepties straalbezopen binnen te vallen, hij gaat zelfs geregeld op de vuist. Ze hebben zware ruzies. Bovendien is er een probleem met de verlichting, de kans bestaat dat het licht uitfloept."
Hij keek me wanhopig aan. Zijn vriendje zou niet tevreden zijn. "Heb je dan geen oplossing? Maar zeg er niks over tegen mijn vriendje."
"Voor het eerste probleem heb ik een ex-Belgisch kampioen gevechtssporten.
Hij ziet er zeer frêle uit en probeert ieder conflict in de eerste plaats met woorden op te lossen. Wanneer woorden tekortschieten, kan hij ieder probleem aan. Wat betreft het tweede probleem, huur een generator, die kan
iedere stroompanne aan," zei ik.
"Je doet maar, na het evenement neem je contact op. Ik zal alle onkosten terugbetalen. En bovendien, als je goesting hebt, ik doe een galerie open in Gent, een appartementje dat uitziet op het water, en zestig frankskes in de maand, als je goesting hebt?"
Het evenement werd niet verstoord door het zatte vriendje van de galeriehouder, noch viel de stroom uit. Iedereen tevreden.
Trrrrrrrring……..
"Kan ik mijn vroegere vriend spreken".
"Die is er niet. Kan ik je helpen"?
"Euh…nee, wanneer is hij er wel?"
"Volgende week misschien. Kan ik je echt niet helpen"?
"Tja, volgende week".
Mijn hersenen draaiden razendsnel. Was hij het
vergeten? Was dit een van zijn spelletjes? Nog een week wachten… Ik had de helft van mijn leefgeld erin gestopt, maar ik mocht niks aan zijn vriendje
vertellen. "Ik zal hem volgende week wel bellen".
Het bleek de grote verdwijntruc. Pas maanden later zag ik hem, eventjes, daarna jarenlang niet meer. Op een dag zag ik hem terug, op een begrafenis. Hij had de wereld afgereisd. Een paar weken later schreef ik hem een brief
waarin ik hem vroeg op te houden iedereen te vertellen dat hij me ooit had geholpen. Ik vertelde hem dat ik nog altijd leefde van een leefloon en dat ik iedere euro goed kon gebruiken. Midden de zwaarste depresie in mijn leven. Kreeg ik een BRIEF terug.
PLEEG ZELFMOORD
"Roddelen over jou Verf? Tegen je collega-clochards? Zijn ze dan geïnteresseerd? Zuip je leefloon op en zet dat maar op je site. Je bent altijd een gemene adder geweest. Ciao!"
NOU MOE !!!!!!!!!!!! Wat zullen zijn FANS daar van denken?
© verf.
Lambermontplaats A'pen 2004
FOTO GALLERY VERF ED
https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/