Herken je soms de nood aan weersomstandigheden
Die je innerlijke gevoelswereld mee vormgeven?
Jaren geleden wandelde ik het crematorium uit
Na de begrafenis van een meisje van 13
Ze straalde levenslust uit tot het einde
Achter haar aan deinde altijd een volle rode krullenbol
De ceremonie werd afgerond
met een door haar ingezongen lied
We kwamen in een rij naar buiten
Daar straalde de zon: fel en hard, ongeremd
Het maakte me een beetje boos
Dat hoorde toch niet?
Had de zon de doodsprent niet gezien, haar leeftijd?
Of gewoon echt geen medeleven?
Vandaag lopen al mijn gedachten door elkaar heen
Over en onder en tussen en langs en opnieuw
Door het omgevingslawaai
wordt de knoop extra aangespannen
Om ze los te krijgen zou ik heel graag
in de razende wind gaan staan
Mijn haren in tornado’s
om me heen zien wapperen
Met knalrode kaken thuiskomen
En warme chocomelk maken
Maar de wind zwijgt
In contrast met alles om me heen
Dus ik zet me stilletjes in een hoekje neer
En begin de knoop zachtjes zelf te ontwarren.