Ik ben geen koude eter, eerder een warme. Zelfs bij het ontbijt. Tenminste, als ik ontbijt. Dan is het toast of een eitje. Als het toch boterhammen zijn, sop ik ze in de koffie om het geheel een warm gevoel te geven.
De schuld ligt bij ons ma. Nee, het is dankzij ons ma. Het gebeurde wel eens dat ze voor schooltijd al pannenkoeken had gebakken. Het waren dan nog eens boekweitpannenkoeken. Het zwaardere spul. Thuis zeiden ze 'struif'.
Dan zat ik zo vol pannenkoeken dat ik niet vooruit geraakte op de fiets. Zelfs niet met de wind vanachter.
Ik herinner me nog een les Duits, het eerste lesuur van de dag, met nog altijd die pannenkoeken op mijn maag. "Was gibt es draußen zu sehen?", vroeg de juf, toen ze me naar buiten zag kijken. Ik meende 'struif' te zeggen, of 'streuf' in het Duits. Maar ik zei 'nichts'.