Rondom de kamer schepsels, cirkelend rond een huis met daarin een kamer,
ruimte gemaakt voor en door ruimte, stil,
volkomen volmaakt en berekend
op de apocalyptische verslaggeving binnenin geluiden,
die via een beeldbuis de kamer in, ik,
de zijweg ingeslagen,
op zoek naar ik.
Je sluit je facebook aan op je dromen.
Een rave in het hoofd.
Hoofd losjes en aangeslagen op de nek. Onthoofd zonder seperation.
Set me free!
Klaagzang.
Kunnen sie ETWAS -
En er waren eens mensen en die konden communiceren.
… is alles wat ik me herinner.
Heimelijk elkaar brieven sturen is ook “sturen”.
Zonder vijftigers geen zestigers.
Schepsels, losgemaakt van de omgeving, worden beschreven.
Er wordt online ruzie gemaakt, zonder audience.
Als je wist waar ik het over had, had je kunnen ingrijpen. Als in: een ingrijpend verslag, verlangt ernaar gelezen te worden door een massa. Mijn brieven daarentegen, zouden succesvol kunnen zijn, maar staan op Tumblr, en mijn 15 jaar oude lichaam wordt snel bevredigt, omdat ik erover wrijf met mijn schrijfhand. Het is leesbaar, gelukkig; zonder taal was er al lang geen vrede meer.
Geen vrede? zeg je (luidop). Schelden & vloeken verspreiden als hoax. Spam in de mailfolder gesorteerd onder ‘reclame’? Haha.
Tumblr opent een nieuw tabblad: het is zomertijd over exact een week.
Meer licht, meer tijd om op te gaan.
Meer aanstalten maken tot wederopstanding, meer lentelicht.
Lentelicht:
het verspreidt zich in de wetenschap dat we het niet kunnen zien, dus, je voelt voorzichtig, en even maar.
Genoeg om rood aangelopen opnieuw te verspreiden.
Ook mensen verspreiden zich,
dat weten we,
goed genoeg
hé.