Om 2021 af te sluiten, schreef ik na mijn laatste blogbericht van dit jaar iets gedicht-achtig over tegenstellingen:
Omarming van schaduw geeft licht meer zin
De zon en de regen kom ik beiden graag tegen
Het monster en de engel, ze zijn er ook bij
Ze niet ontkennen, dáár ben ik vrij
Ik zat op de bodem, vloog hoog in de lucht
Het ene te donker, het andere ’n klucht
Die tegengestelden, ze zijn er ook bij
Daar bruist het leven, dáár ben ik vrij
Al ben ik een rare, gevaarlijk toch niet
Ik hou van plagen én vreugde én verdriet
Die tegengestelden, ze blijven bij mij
Dat wikken en wegen, daar ben ik blij.
Ik ben niet moedig, geen held noch een straffe
Toch niet zonder laf zijn, of moe of kwaad blaffen
Enkel mijn zijn, met u er ook bij
Dat wil ik schrijven, dáár ben ik vrij.