Tot zover Jeroen Brouwers. Terwijl ik het nieuws lees, hoor ik onder de stilaan verkoperende zon hoe zanglijster, nachtegaal en boomklever in elkaars pauzes duikelen. Ik bedenk dat ook schrijvers, als het goed is, zo’n unieke, klinkklare stem hebben die overal doorheen resoneert. Je herkent ze aan de galm en glans van hun woorden, het ritme van hun zinnen, de keuze van hun thema’s. Je ruikt ze vanop afstand, aan hoe ze een onderwerp bedachtzaam van zijn rokken ontdoen dan wel hondsbrutaal, met bloed op de tanden, te lijf gaan. Ze verraden zich door hoeveel ze etaleren en exposeren of, doe ermee wat je wil, in vertrouwen delegeren aan de invullende lezer-puzzelaar. Het is allemaal deel van hun schrijversidentiteit.
Zo ook bij Brouwers: klinkklaar. Herkenbaar verontrustend.
© Marc Terreur, 11 mei 2022