Om verder te vertellen, zodat het opschiet voor Meeke, die graag wil weten hoe het afloopt, voordat Sturm der Liebe begint.
"Haasten? Stolz der Liebe?"
Dat was niet de afspraak.
De jonge Laïs kijkt ons teleurgesteld aan.
"Opschieten? Snelsisnel? Nee toch.." denkt ze.
"Kan ik dan nooit rustig van de dingen mogen genieten? Tiktok moet al snelsnelsnel. Alles moet op een-twee-drie."
Haar blik slaat naar de grond neer.
Zij wil niet te snel gaan. Halt, jongens, wees kalmmm.
Zij houdt van een mooi verhaal..
"Boeie die Streich der Liebe. VerdAmmt de Schmerz der Liebe. Wat een saaie soapsie.. Welk een saaie Duitsers."
"Meeke heeft iets met die Duitsers," vermoedt ze. "In de middelste schuif van Mee, bovenop TeVe-BLAD, ligt een zwarte dolk met Germaanse runen. Staat volgekrast met îhaz en sôwilô's.."
Tegen de dieven, zegt Mee.
---
Laïs laat het hoofd zakken. Tegen Mee valt toch niks te beginnen.
Het is wat het is, denkt ze. Que sera, sera.
Het is haar dag al niet.
Tranen wellen op.
Ze denkt verslagen aan vanmorgen terug, aan het whatsappje dat ze had gekregen.
Ze veegt een traan weg met de mouw.
Meeke mag niks merken.
Het liefst wil ze nu tegen haar grote zus aankruipen. Liefst wil ze opgaan in rook. Liefst wil ze verdwijnen in een van de verhalen die ze thuis met haar grote neef verzint, ook een beetje een dromer.
Zij houdt van een mooi verhaal. Maar Meeke houdt van Sturm.
Zucht.
"Gaat er nu echt niemand voor mij opkomen? Gaat iedereen weer naar Mee luisteren?"
---
Uit de Technics-platenspeler op de achtergrond klinkt ouderwetse elektrische blues.
Muziek verzacht de zeden.
"Tiens.." mijmert Laïs.
Zoiets ouds en bijzonders heeft ze nog nooit gehoord..
De rauwe woorden raken haar.
Nog iemand met smart. Een forse sterke man, aan de robuuste stem te horen. Hebben die ook zoveel verdriet, soms?
Oh, I asked her for water
Oh, she brought me gasoline
That's the troublingest woman
That I ever seen
---
"Soaps zijn rommel," oordeelt Cato, het nichtje van Laïs.
Ze knikken mekaar aan.
Laïs is dankbaar wanneer ze steun krijgt van Cato, die vastberaden en wilskrachtig is.
"Het is allemaal onzin," wuift Cato weg. "Schnickschnack. Propaganda van Nyarlat. Geklasseerd. Ziezo."
Cato probeert alles in het hoofd netjes te organiseren. Zin hoort aan de rechterkant / onzin aan de linker. "Dat lukt maar half hoor," glimlacht ze geruststellend.
Een mens zou van haar ratio een paar stappen terugdeinzen. Soms is dat net goed, vindt ze. Het geeft haar de ruimte om rijen en kolommen vol oplossingen te bedenken voor andermans problemen.
---
Hannah fronst, controleert haar nagels, plukt de pluisjes van haar t-shirt af.
"Straks praten ze weer allemaal door elkaar," vreest ze. Haar familie is druk, druk samen. Het zijn er, hier alleen al, een slordige 23. Het leven is vol prikkels en sensaties. Er is geen tijd om alles ordentelijk te verwerken, gewoon geen tijd. Och toch, Yog-Sothoth!
"Tuurlijk heeft Zus gelijk," zegt ze tegen Celia, "Meeke en de tantes zouden beter naar een docu kijken over de voedingsindustrie, over alle seksisme en corruptie op de wereld, over de onwil van zoveel schijtleiders en f*cking boomers om er gezamenlijk nog iets moois van te maken voor ons, voor onze generatie."
"Ssshh," sust Celia, "Je moet altijd een balans willen bewaren, Hannah, tussen de zienswijze van de ene en de zegswijzen van een ander. Ik probeer er dan steeds met een verenigende mening tussenin te gaan staan."
Meeke fronst. "Courage, mijn engelke."
---
Mee zet haar flegmatieke striplezertje Isaak weer veilig aan de grond. Hij is de allerjongste maar kijkt al prentjes in De Rode Ridder. Dat wordt een hoofse knaap, zodra hij op z'n eentje uit de maxicosi geraakt tenminste, een dwangbuis toch voor kleine avonturiers.
Isaak maatje, leg uit protest maar gewoon een dikke kaka neer. Weg met dat weinig-maxi, weinig-cosy kraam. Een groot avonturenpark moeten ze rond Isaak bouwen, met overal draken en gevaarlijke attracties, om Willem en Cleo en Rémi uit te nodigen. Tot slot een mooie geluidsdichte stolp erbovenop, plop, en klaar.
Meeke neemt de frêle Alix op schoot, een Mini-Me van d'r tante Helen, met helderblauwe ogen en engelenhaar. Alix stelt veel Waaromvragen. Ze stelt vragen bij zowat alles, die kleine. Waarom zitten er twee Twixen samen opgesloten in zo'n smal zakje, terwijl die vuile Bifiworst een verpakking voor zich alleen krijgt? Waarom de wolken niet groen zijn terwijl het gras mooi blauw was geweest, wel, het is voor Alix soms een domper op een vergezicht.
"Tsjaka!" lacht Beyoncé. Bé probeert immer vrolijk te blijven, ze draagt al teveel mee om de moed nog te verliezen, maar ook zij kan zich enorm om de wereld lopen vermalen. "Mooi gesproken lieve Hannah. Waar houden die boomers zich in gOdsnaam mee bezig? Met heelder dagen soaps kijken. Met bodyshaming.."
"Met voze anonieme commentaartjes op de socials," springt Marijke bij.
"Terwijl ik," danst de guitige kleine Mila huppelend tussendoor: "Terwijl ik al direct zou zeggen: ik probeer iemand anders te behandelen zoals ikzelf gejespecteerd wil worden. Neh. Dansen dansen dansen!"
---
Svens forse gestalte werpt een verkoelende schaduw over de spelende en duttende kleintjes neer. "Dank Svenneke," wrijft Kaartje hem dierbaar over de hand, "Ge zijn een schattenbeer."
"Enfin.. meer een zilverruggorilla," denkt ze toegenegen.
Van ver, mocht het donker zijn, lijkt hij op Mike Tyson. Buffelschouders, de brede kop, het korte zwarte haar. Een toeval. Het is Tyson met wie Sven langs de tv opgroeide.
Ze delen een nietig teer hartje, de twee verschoppelingen, maar ook een temperament dat in beestachtige knokpartijen uitbreekt. Op café, op de voetbal, op café en laatst nog op de barbecue van de voetbal.
(Daar liep hij een infectie aan de vuist op omdat zijn opponent, Benno Barnard, een pedante ploertige Noord-Hollander, alweer vijf weken de tanden niet had gepoetst. "Zelfs waar ik sta, kan ik uit zijn bek ruiken!" had ons Ilanootje geroepen, niet de beleefdste, vindt Mee.)
Gelukkig voor de brute linkshandige bokser Sven gaat het er dikwijls aan toe zoals Tyson vs. Ratliff of smijt hij soms het meubilair door alle vensters om duidelijk te maken dat het stoeien beter stopt.
Er wordt veel na Sven opgekuist maar ook door Sven, om schoorvoetend iets proberen goed te maken.
"Wiedergutmachung," hoest Mee.
"T.R.E.-oefeningen Sven," dringt Katy almaar aan, "Tension Release, ventje."
Naar zijn familie toe is hij een lam, een zorgzame herder, een trouwe herdershond.
---
Meeke knikt haar kloekende Sven weer goedkeurend aan.
Zij beseft hoeveel waarde hij de familie toebrengt, hoeveel kolossale energie er in hem schuilgaat die hij meestal aanwendt om er Goeds voor anderen mee te doen.
Svens favoriete docu, enfin: het is niet echt een docu, maar hij beweert van wel, is de verfilming van Jesus Christ Superstar, een excentrieke maar prachtige evocatie -vindt zelfs Mee- van Christus' lastige Passiedagen.
De muziek, in elk geval, is magnifiek. En de rest ook.
Traantjes van beroering..
Jaarlijks met Pasen kijkt heel de familie samen rond Mee vergaard naar de documentaire.
Listen Jesus I don't like what I see.
All I ask is that you listen to me.
And remember, I've been your right hand man all along.
You have set them all on fire.
They think they've found the new Messiah.
And they'll hurt you when they find they're wrong.
---
Vinnie draait het volume dan naar een vreedzaam niveau zodat ook de nieuwe gereformeerde buren kunnen meeluisteren die verstopt achter hun sobere, voorbeeldige gevel behoorlijk wat kabaal maken met huiselijk dronkemansgeweld.
Meeke slaat een kruisje om Ted Neely, gewoon een hele aardige vent.
En om Maria Magdalena, "dat beschimpte arme schaap, dat allicht niks dan Goeds wou doen, maar onder de vroegste Christenen weer klof tegen een patriarchaat aanliep. Waarom halen ze dat niet als een boodschap uit de Bijbel, de Ouderlingen, die ouwe mannen? Het staat letterlijk in de Apocriefen."
---
Maxime ondertussen sleutelt aan de tuintafel in een notaboekje aan de oplossing voor het torsieprobleem op de nokaskoppeling van zijn matzwarte Damon Hypersport HS Premier. Trekt 200pk, voor een moto! Een prachtmachine.
Dat machtige geluid op kruissnelheid.. als van een McLaren.
Max draagt soms visies uit zijn dromen mee de baan op waar de ingenieurs van motorfabrikanten nog niet in kunnen volgen -en dat frustreert hem.
---
"Ik bezet en ik betoog!" Willem, schelms en guitig, is langs de regenpijp in de dakgoot geklauterd. Katy & Marie zijn gegêneerd.
Elise keuvelt met Cleo en Odile over de Belgische stoet raspaarden. Ze kijkt op en giechelt om de klimmende belhamel Wimpie, de Jean Genet van de familie.
"Ik lees De Standaard van mijn vier jaar. Maar er is al lang geen standaard meer. Ik verwerp de wereld die mij verworpen heeft!" roept de boef daarboven, "En ik bezet daarom het dak."
Kleine Cleo wijst kirrend omhoog en port Odile aan, die weinig interesse toont. Er bestaan blinkender dingen dan muurklimmers en bezettingspolitiek, denkt ze.
---
Als zij om jongens lacht, Odile, dan is het op ondoorgrondelijke wijze. Het is nooit duidelijk of ze met of jegens jongens lacht. De gulden Mona Lisa noemen ze haar op school in Latem, op de Latemse school.
Jongens langs de schoolpoort staan voor haar soms gevaarlijk onnozel te doen. Maar Odile glimlacht pas om zoveel dwaasheid nadat ze hen geruisloos in een wolk van wasverzachter is voorbijgeschreden.
"Aanstellers," denkt ze keer op keer. "Hoe kan een meisje nu onder de indruk geraken van apenstreken?"
Ze doet soms denken aan De Roos uit dat prachtige jeugdboek van Anne Provoost. De Roos en Het Zwijn, geloof ik, is de titel. "Odile kan dan een roos zijn," zegt Simon, "Maar zwijnen zijn er genoeg."
---
Ook om Odiles dolle moeder Vinnie worden er door dolverliefde Vlaamse zangers sibillijnse liedjes als Domino gecomponeerd.
Zij houdt van verre landen, Vinnie, van godverlaten stranden. Wachten op Godot, daar heeft ze geen geduld voor, Koen.
Ze heeft soms in haar ogen het rood van regenbogen na een nachtje Cava Mirgin met haar klinkende vriendinnen.
Giechelend, snaterend en schaterend galmen de prettige dames tot een holst in de nacht over de Leie.
Er wordt soms over venten gesproken.
Dan klimt het schateren omhoog.
---
Willem verliest bijna het evenwicht, daarboven in de goot, maar wil er nog geen kwaad in zien.
"Zulke fratsen gebeuren toch voornamelijk met de jongens," sakkert Katy, roodgeworden als een klaproos.
"Elaba!" zegt Mee eindelijk, "Geen drukke bedoeningen hé, daarboven. Willem! Doe maar kalm, gij kleine boef. D'r valt hier nietnie te bezetten dan een plekske tussen ons op mijne schoot. Klim naar beneden, kom hier bij mij, manneke, waar ge veiligstaat."
"Och Mee," bromt Sven, "Laat Wimpie daarboven toch smurfen. Otis & Ilano klimmen d'r ook maar bij. Hupatee. Ze kunnen thans straks minimaal wat lappen krijgen, de drie musketiers. Een goeie stevige peutering, hoort ge mij daarboven!"
"Jamaar manneke," wuift Meeke meteen weg, "Ons kiendjes moeten altijd veilig met de voeten op de grond weerkeren, verstaan?"
"Dikken beuzak!" roept Ilano zwierend rond de parasol.
"Ge geeft uw familie natuurlijk geen rammeling," denkt Helen, een ware Ondine Bosmans. "Maar de rest soms van de mensen?"
Er zijn dingen die Helen door de vingers wil zien.
---
Simon, de trouwhartige jonge kickboxer, hoort alles lijdzaam aan. Legt de telefoon neer waarop hij net de kranten overliep.
Onrecht, hij kan er moeilijk mee om, met de ellende uit onrecht.
Nu en dan betrekt zijn gemoed. Denkt geregeld aan later. Hij vreest soms om later op grotere schaal in mensen ontgoocheld te zullen geraken. Maar, soit, "we zullen wel zien." Hij schudt de bedenkingen af en gaat sporten -dat helpt.
Hij probeert in de vakanties met het hoofd in de natuur te leven, waar er ook wreedheid bestaat, jazeker, maar dan als offer, als een dienst aan het algemeen belang. "Bijna alle dieren doden uit noodzaak," weet Simon. "Ze martelen en folteren niet. Alleen de dieren die het meest op de mens lijken vertonen soms nijdige, sadistische neigingen."
Waar in de evolutie is dat uitgesplitst? Waarom? Waarom is dat laakbare gedrag niet uitgeroeid maar dominant geworden? Waarom laten wij zo vaak de wreedste regeren in plaats van 'm samen gewoon plat te leggen? "Ik moet Yuval Harari herlezen," besluit Simon.
Zijn favoriete docu is die over een grote getergde wolvenfamilie uit het park van Yellowstone. De edele dieren huilen vaak, zoeken 's nachts contact.
Mostly wolves depend on getting along.
---
Kwinten staat uit de sofa op met Rémi onder de arm en de kleine smiecht Otis als een tasmanian devil rond de benen.
Karen probeert Otis' teugeltjes te grijpen. Ze lokt met appelsiensap.
Van dat truttige woord 'fruitsap' wenst Otis niet te weten, het boeit hem niet, dat flauwe fruitsap. Nee. Hij heeft zelf een woord bedacht. "Zuipsap," vordert hij, "Grote fles. Zuipsap."
Kwinten wacht -zoals altijd- geduldig zijn moment af.
"Een student," begint Kwinten aan enkele verwarden te doceren, "Een clevere student onderbrak mij in de nabespreking van een college. We waren afgedwaald, ons thema reikte al bijna tot de kwantumfysica, toen de student plots onderbrak met een wel zeer boude stelling omtrent de paradoxen van het tijdreizen. Ik wou graag weten hoe jullie erover denken -mocht het iemand interesseren, tenminste."
Rémi bijt papa plots keihard in het oor. Hij lacht, onze Rémi. Gilt soms met plezier een trommelvlies aan flarden.
Het is Maarten die vervolgt: "Er bestaat nochtans met onze kennis nog geen logica van het tijdreizen. Ze loopt spaak. Zelfs op de eenvoudigste gedachte-experimenten vinden we voorlopig geen uitkomst. Een illustratie:
Stel je koopt hier bij het Paard van Troje een kopie van The Tragedy of MacBeth, je reist in de tijd terug naar het jaar 1600 en overhandigt het boek aan een verbaasde Shakespeare, waarna je terugflitst naar het jaar 2024, de boekhandel binnenstapt en een kopie ziet van Macbeth. De vraag rijst dan: wie heeft het stuk eigenlijk geschreven?"
---
"Dinges.." beweert Mee.
---
"Kak die Duitse liefde," licht Laïs aan de besnaarde Laure toe, een elf, een fee, die met een hoofd vol biotech en dansballet aandachtig naar haar jongere nicht probeert te luisteren.
"Goethe is wel wijs met zijn Werther. Ik wist niet dat jongens zo zielig konden doen. Maar de Kabale van Schiller ben ik niet doorheen geraakt hoor, Laure. Precies een roddelblad! Lijkt wel een soap. Een dwaze soap enfin. Een beetje zoals Sturm."
Laure lacht en vertelt haar nichtje dat er vele klassieke soapverhalen bestaan die op een prachtige manier herwerkt zijn tot balletstukken. Anna Karenina. Lady Chatterley. Coppélia. Don Quichot. "Gaan we samen naar Quichot kijken, Laïs?"
Laïs aanvaardt in dank. Ook zij houdt veel van dans. Maar haar gedachten dwalen weer af naar de rare boeken die ze het voorbije jaar doorbladerde en waarvan ze gokt dat ook Laure er een paar heeft gelezen.
"Een ander slag schrijver is Kafka, Laure, die schijnbaar nooit over de liefde rept. Schreef alleen maar over de zotste dagelijkse Zazieaanse toestanden. Dat was precies nogal een leutigaard."
"Misschien, Laïs, lag zijn missie hoger dan het persoonlijke leed uit liefde," spreekt Laure zacht en vast. "Misschien vond hij dat anderen dat beter konden beschrijven en voelde hij meer affiniteit met mensen die verdwalen in hun geest of in de gangen en de kelders van de maatschappij."
"Mmmm.. Da's mooi, Laure. Dat zou veel verklaren, ja."
---
"Okee. Maar wie doet er zich nu ombouwen tot een kever?" zegt Beyoncé.
"Zonder op voorhand een plan klaar te hebben," zucht Cato. "Tssss. Kafka toch. Ik had graag een handje toegestoken."
"Maar dat kan toch gebeuren, zonder plan vallen?" vecht Hannah tegen, "Er kan zoveel gebeuren. Dat wou K. bedoelen."
Vinnie knikt. Herkenbaar. Er kan veel gebeuren. Zeer veel.
"Niet moeilijk," bedenkt Maarten, "Het universum draait op chaos en entropie. Althans, het schijnt dat te doen. We kunnen de Simulatiehypothese eigenlijk nooit diskwalificeren."
"Ja-a dat kan zeker," beaamt Katy, "Het overkomt mij elke keer: proberen om een situatie vooruit te plannen en ommekeer, hups, de situatie verandert. Merde! Dan vloek ik de pannen van het dak. Ik heb al hele daken kaalgevloekt."
---
"Excuseer, m'n lieve dames, die kritisch zijn op Kafka," probeert Marie op het gebeuren vat te krijgen, "Maar wij moeten zijn proces niet maken, want ons verhaaltje is toch ook volledig uit het slot gerukt?"
"Hoezo?" kapt Laïs af, "Ge kan Kafka niet met ons verhaal vergelijken. Een Landelijke Arts is peanuts."
Oei. Ze voelt schuld zodra ze dat zegt en herneemt: "De Landelijke Arts, bedoel ik, is ver ver van ons bed vandaan. Dit verhaal hier is van ons, Marijke, ons allemaal. Het is ons sprookje, maar ook horror."
Cato denkt er het hare van maar zwijgt als een kluis. "Mijn meningen dienen niet om er mensen mee tegen te werken," is haar principe.
"Kinders," tikt Mee op haar versleten koper horloge, "Over een halfuur begint Storm. Zet teevee maar al gereed. Oh! Ich freue mich.."
---
Laïs kijkt rond.
Niemand anders freut sich momenteel aan televisie, ziet ze.
Simon schenkt een glas Chablis voor Helen en voor Vinnie.
"Tchin-tchin," lacht H'tje stralend en werpt haar neven kusjes toe.
Stefano, in het hart getroffen, laat zich kermend uit de stoel vallen. Mila schaterlacht. Hij acteert als een artiest. Cleo, kleine Alix, Elise, Bé, Helen, Hannah, hij brengt ze allemaal aan het lachen.
De grote Alix zet een verse kan koffie op tafel. Dim brengt thee. Ilano tracht vuur te stichten met een vergrootglas op een gordijn.
Oei, denkt Celia. Laat maar doen, denkt Vinnie. Het is jammer om te moeten zeggen, denkt Dim, maar die jongen hoort eigenlijk achter de tralies.
Iemand, in het dak gezeten, steekt je-m'en-fous een joint op.
Sven trekt uit de vuist een Duvel open.
"Ons verhaal," opent Laïs, "Is zwart als het leven, maar ook vol van kleur en licht. Het zijn verschillende sferen dooreen. Er gaat veel liefde in verscholen. Maar ook pijn. En wanhoop. En verraad. O, en zeemansliedjes! Die ken ik uit de zeescouts. Dus Maarten, Laure, Dim, wat moet een verhaal feitelijk nog meer hebben? Leg mij dat eens uit, dan, slimpies?"
Kaartje, een hartveroverende Zorgzaamheid, met voelsensoren overal, capteert zeer goed hoeveel de kaduuke familievertelling voor haar nichtje betekent.
Ook Karen vindt het gezellig om als familie rond het flikkerende vuur van een verhaaltje te verzamelen.
De lijm in een kleine gemeenschap bestaat tenslotte uit verhalen, weet ze, uit een mengsel van deernis, roddels en verhalen.
Karen gaat achter Laïs staan, strijkt haar door de haren en kust haar op het hoofd.
Vinnie fluistert Laïs iets aan het oor.
---
Ze beslaat een beetje rood, de mooisie Laïs, en aarzelt. Kijkt licht bevreesd naar Helen om, die schijnbaar op elk ogenblik in een kille wraakengel kan veranderen.
Ze durft veel, zeer veel, een moedige jonge vrouw is ze, Laïs.
(Heleen Debruyne, met een sierlijke wondermooie pen, vlijmscherp als het moet, is een van haar favoriete columnisten.)
Maar ze durft niet te herhalen wat de plichtvergeten Vinnie daarzo zegt. Niet tegen Meeke.. En zeker niet met een statige Helen op de wacht. Ai..
Haar jonge innige ogen zoeken schroomvallig naar die van haar peter, haar eenzelvige neef, haar beschermengel, die gemesmeriseerd op afstand toekijkt, tegen de muur aangeleund, met naast hem zijn broer, een gelaten geleerde reus.
Hij glimlacht het meisje vertederd terug en spoort haar met een knikje aan om het toch maar te proberen.
"Wat is het ergste dat nu zou kunnen gebeuren liefje," stelt hij haar dikwijls gerust. "En zou het dan onvermaakbaar zijn?"
---
Ze haalt diep adem.
"Ge moogt ons niet afyakken, m-Meetje," zegt Laïs, "Wij gaan hem rustig laten vertellen. Hij doet zijn best."
Er valt een stilte. Het geroezemoes valt stil.
Haar peter gebaart naar Helen dat het niet nodig is, nee, om tussen te komen alvorens Meeke heeft gesproken. Laat die kleine maar moedigzijn, gebaart hij. Ze knipoogt en knikt hem begrijpend toe. Ze hebben het immers allemaal een keer moeten doen.
Meeke ondertussen kijkt op. Haar strenge stalen grijsblauwe ogen zoeken naar het tegenlaweit. Ze pint de blik op Laïs vast en fronst. "Mmm," denkt ze, de wakkere krokodil, "Wa mee die kleine te doen.."
Vroeger zou ze die kleine onmiddellijk de mantel hebben uitgeveegd. Tegenspreken? Sebiet een kakesmete.
Maar diep vanbinnen peist ze in haar eigen, minzamer geworden, doodvermoeid van lastig te hebben geleefd, van negen kinders op haar eigen te hebben grootgebracht, van met de riem te zijn geslaan en van venten bespuwd en vernederd geweest (maar luctor et emergo), wel, na een hele Eeuw te hebben moeten overleven, na al die vele worsteling, denkt ze tegenwoordig diep vanbinnen, de oermoeder: "Mmmm.. Ik heb misschiens al genoeg van mijn gelijk gekregen. Het grote gelijk moet nu van langsom aan de kiendjes toekomen."
Ze ziet, op die kleine Laïs, een vlindertje landen.
"Moh! Tuurlijk," denkt Mee magisch, "het moest een vlinderke wezen of een dunne gulden zonnedraad. 't Kan pertan ook een bloemblaadje zijn, als ik die kleine goed bezie.."
Ze smelt, Meeke, een heel klein beetje wegens het lef van haar dappere achterkleindochter.
Ze plooit, om al haar kinderen ter wereld, en zegt: "d'Akkoord, mijn kind, speciaal voor U, me schuun wijveke", en knipoogt Laïs met een warme glimlach toe, die onmiddellijk komt te stralen, in liefde weer ontsteekt.
---
Laïs' mama, Zazie, ontsteekt tevreden mee. Ze draagt haar dochter op een wolk.
Zij, die dolgraag Franse literatuurles geeft, ze mijmert: "On est toujours trop bon avec les femmes" en glimlacht om de deugniet Queneau.
Het was absoluut Le dimanche de la vie -wat anders- dat haar de ogen opende rond de oersimpele ingeving om het zondagse genotsgevoel ook langs dinsdag zo naar vrijdag door te trekken.
Sindsdien is ze gelukkiger.
---
Meeke verstaat amper Engels maar komt in gedachten gaarne bij Ted Neely terecht.
Who are you to criticise her?
Who are you to despise her?
Leave her, leave her, let her be now.
Leave her, leave her, she's with me now.
---
"Dat is gesproken."
Meeke draait het hoofd, de glimlach verdwijnt. "Celia? Sieleke? Zeg eens rap tegen uw tante Juul, lieveke, dat ze voor Sturm en Liebe de videorecorder programmeert. En dat hij van deze keer moet marcheren. Zeg het maar twee-drie keren. Zeg maar dat het rechtstreeks van mij afkomt. En géén reclames wil ik zien. Neh."
Odile, een Amazone, altijd fier op Mee, ze lacht om zoveel lef. Ook Vinnie doet dat steeds, al krijgt ze soms nog van grootmoeder op haar donder.
Maarten, dromerig, tikt Laïs op de schouder en reikt haar een kop verse chocomelk met een scheef torentje slagroom. Ze bedankt hem en knipoogt. Hij bloost en denkt: "Ik heb toch weer iemand gelukkig gemaakt."
Kwinten, met een plakker op het oor, schuift geamuseerd bij en fezelt Laïs een nieuw vers raadsel toe. "Pss-psss.. Een vrouw sprong van een hoog gebouw maar kreeg spijt kort voor ze neerkwam. Wat zou er gebeurd kunnen zijn, Laïs?"
"Wow," denkt ze gelijk, "Waanzinnig wijs raadsel! En macaber. Dat moet in het Verhaal, peetje."
"Danku Kwinten," zegt ze, "Danku iedereen.." Blozend werpt ze een kusje in de lucht.
Meeke, zij glimlacht alweer om zoveel mooie oprechte beleefdheid.
"Een dankbaar kind," kijkt ze vervuld naar de vogeltjes in de lucht.
Dankbaarheid de schoonste deugd
---
Alix peilt de gemoederen. Zij adviseert de verteller. Zijn hoofd is te klein, denkt ze, om onze vertelling ook maar in de buurt van een goed einde te brengen. Hij is impulsief, meent ze, en veel te gevoelig. Voer voor spychologen. De hele Mythos, vreest ze, is hem te machtig.
Ze staat op wacht, Alix, om te helpen mocht het nodig zijn.
Tenslotte wordt ook zij door hem geholpen en, met hem naast haar, versterkt. Het schijnt een eeuwige beurtrol. Maar het is fair, rechtvaardig. Ze kan erin berusten. Om hem geeft ze wel ergens, ja.
(Toen ze klein was en niet slapen wou kwam hij traag en dramatisch de krakende houten trap opgekropen -zij giechelde- om voor te lezen uit Het herdersleven van James Rebanks. Hij liet overal veelzeggende stiltes. Het werden haar eerste verre reizen. Later kregen zij en Laïs voorgelezen uit de boeken van Daniel Wallace en uit de raadselachtige avonturen van Hercule Poirot. "Zodat ge mettertijd een beetje voor uzelf leert denken," zei hij tot slot, en knipte met die boodschap het licht uit, waarna ze slaapwekkend wat lag na te tobben.)
Hij probeert nog altijd om regelmatig attent te zijn en mooie dingen in haar te sommeren. Het lukt soms (maar nooit op een maandag: een van haar bijnaams is Garfield). Dan gaat ze op in de schoonheid van de verhalen die ze uit de vingers tovert en tot werkelijkheid brengt.
Anderzijds kan ze zeer aandachtig luisteren, Alix. Om de zoveel tijd, bijvoorbeeld, vergezeld van haar neef, luistert ze gekluisterd naar Isis van Bob Dylan, een parel van een avonturenlied. De platenspeler gaat aan, de terrasdeuren zwaaien open, een spliffke wordt er gedraaid, ze gaan betoverd zitten luisteren, die twee, en houden de wereld een paar ogenblikken voor bekeken.
---
"Seg vriend," zegt ze, "Om de vertelling spannender en sappiger te maken: kunnen we hier en daar een dooie mus uit de dakgoot laten vallen? Een lijk dat van het dak afdondert?"
Ze wijst omhoog.
Ik kijk haar gepuzzeld aan, de gewiekste Alix, speur onwillekeurig naar onraad omdat ze weer een grijns onderdrukt.
Ze zijgt melodramatisch neer en slaakt een jammerlijke kreet. "Oh my God! Oei! Erbarmen. Dat dooi vogeltje hier. Wiene, o wien heeft het vermoord!?" acteert ze heel slecht (maar echt heel slecht).
"Ik start een afleidingsmaneuver," verklaart ze, "Om de wankele structuur van uw verhaal met een extra steunbeer te ontlasten. Moord. Een whodunit. Waarom ook niet? Ook onze vertelling mag in de hoekjes versierd en verlucht worden, toch, zoals ze dat ooit deden met al die prachtige miniaturen?"
We gaan zien, A'tje. We gaan zien of dat met mussen lukt.
---
Piano piano. Geen zorgen importeren.
Sachte bitte, Jungs.
Niet teveel hooi op onze riek nemen.
Meeke, in de eiken schommelstoel bij het haardvuur, met omzwachtelde benen en geruite pantoffeltjes, een geruit dekentje over de schoot, klapt blijmoedig in de handen.
Ze is verzot op roodborstjes en mussen. Zot van dooie ratten.
"Meikevers en rodododenrons, dr"..oomt ze even naar heel vroeger weg, toen zijzelf geducht was om vanalles, Meeke, en de Klereberg in Kerelbeke nog veels en veel steiler om met haar roze fietske tegenop te piepen.
"Maar vroeger is van tel niet meer. En ook het nu is zo zo wreed belangrijk niet. Later.. Binnenkort kom ik bij Jezuske terecht," glimlacht ze verzaligd. "En quasi al mijn kiendjes schijnen gelukkig. Ze zorgen voor mekander. Gelijk ik het wens. Ze gaan ook goed veur mij zorgen.."
A cruce salus
"Ik hoop wel, aan de hemelpoort gekomen, dat Sinte-Pieter geen difficiele vragen meer stelt," heeft ze altijd gepeinsd, "Of ik zou het aan de meet nog zelf durven om zeep helpen."
---
Meetje, nog steeds op Aarde, roept genegen om de beschermengel Helen, de liefste onder al haar Wienes, en om een tasje muntthee met honing, of rietsuiker is ook goed.
"Merci me wijveke," fezelt Meeke enige momenten later al en streelt Helentje langs de rug, wrijft haar warm over de hand, en langs de lachende kaakjes van de kleine keizerin Maxine, Meekes fierste Moederschat.
Meeke warmt zich liever aan Helen of aan Celia dan aan de open haard.
Mijn gewassen engelkes, zegt ze.
Helen smelt weg. Some people are worth melting for
Daarom.
We vertellen maar gewoon verder, lieve Laïs, zodat ons verhaal kan verderkachelen, opdat de warmte niet uit Mee vertrekt.
---
I guess it's the chain that binds me.
I can't shake it loose, these chains and things.