Negenhonderdvijftig meter, twaalf minuten
Elke ochtend
Hij vrolijk kwetterend
Door weer en wind in short
Kousen opgetrokken tot kniehoogte
Ik in stilte verzonken op de tonen van zijn zalige stem
Zijn minionboekentas op mijn rug
Zijn handje in mijn hand
Eerst langs een rij aanschuivende auto’s
Voeten die wat glijden door de modder
Bij het geluid van elke vrachtwagen trekt zijn handje mij naar hem toe
Aan het zebrapad open zicht op de wolken
Hij praat over het onweer van de dag voordien of de aangekondigde zon of regen
Steekt zijn hand op naar chauffeurs die ons rustig overlaten
Knijpt wat harder in dat van mij als er één te dichtbij komt
Babbelt verder
Kijkt af en toe naar boven of ik wel luister
Soms geef ik de tijd aan
Hij haat te laat komen
Maar wil zich ook niet jagen
Alles moet gepast zijn
En wij passen
Wij kijken naar de wolken
Schuifelen door gevallen blaadjes
Houden elkaar vast bij onverwachte geluiden
Genieten, zorgen en liefhebben tot aan en voorbij de schoolpoort
Ik geef hem zijn boekentas
Hij geeft mij een zoen en een knuffel
Zegt nog een paar keer daag mama
Negenhondervijftig meter, twaalf minuten zaligheid
De rest van de dag is bijzaak
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.