De ene broer rookte op tijd en stond een joint, dronk wel eens een glas,
braakte soms een nacht.
De tweede broer niet. Hij was een universitair, kwam er altijd netjes voor,
leefde drugloos, clean.
Nadat de tweede broer slaagde in een stressy universitair examen, verbrak
zijn vriendin hun relatie. De tweede broer reed zijn nette, zeer verzorgde
auto aan hoge snelheid te pletter tegen een pijler van de autostrade.
De eerste broer, dacht ik, zou een joint hebben gerookt, een glas hebben
gedronken, een paar nachten hebben gebraakt.
De tweede broer had niks om zijn pijn te verdoven. In de zuiverheid van zijn
gedachten was er voor hem alleen maar de pijn. De afschuwelijke
verschrikkelijke gedachten van een jongeman, de pijn van een verloren liefde
waar hij alles voor deed.
In de zuiverheid van zijn gedachten was de pijn alleen te verdoven met de
snelheid van zijn wagen. Tot opeens, in een flits in zijn gedachten in die
nette eenzame auto, de pijn zó erg werd dat in een nanoseconde die gedachte
aan een verdoving alleen mogelijk bleek door een einde te maken aan de
gedachte. Een einde dat hij doelbewust, zeer geleerd, realiseerde.
Ik dacht, de eerste broer zou zeker een joint hebben gerookt, een pint
hebben gedronken, een tijdje hebben genachtbraakt.
Om dan na enige tijd terug te ontwaken en door te gaan.
foto gallery verf ed