‘Ik ga even een frisse neus halen.’
Zo zei ze het, twee minuten geleden. Daarna stond ze op, liep naar buiten en weg was ze. Ik grinnikte even. Ik heb de natuurlijke neiging om zaken in eerste instantie nogal letterlijk op te vatten, dus dacht ik meteen aan Michael Jackson en hoe alarmerend het zou zijn als hij zoiets zou zeggen.
Of zo’n cuberdon. Ken je dat? Het zoete ‘Gents Neuzeke’? Zo’n paarsrood kegelvormig snoepje dat lijkt op een neus? Misschien wilde ze er eentje. En wel direct. Gek toch, midden in een gesprek. Weet je wat ik zo ongelooflijk fantastisch vind aan die dingen? Hun buitenkant is hard maar de inhoud is gelatineus. Gelatineus! Moet ik noteren. Sterke vondst.
Nog veel krachtiger is mijn drang om daarna in mijn binnenste te blijven voortborduren, of beter gezegd doorbomen – past beter bij mijn naam en handwerk is niets voor mij, tenzij uit absolute noodzaak – over mijn asociale associaties, die mij maar al te vaak wegtakelen uit het drukke verkeer des levens, nog voor er echt ongelukken gebeuren, alsof ik uit een auto gesleurd, in een bootje gezet en afgeduwd word met een porretje in mijn rug. Mijn sloep kabbelt voort en langzaam maar zeker drijf ik af, steeds verder, tot niemand nog iets van me ziet of hoort en ik verzonken ben. In mijn gedachten en in die van iedereen. Huiveringwekkend. Mijn watervrees is al bijna even erg als de angst om ooit helemaal vergeten te worden.
Die Michael … Had hij echt een huidziekte of was hij verslaafd aan plastische chirurgie? Dacht hij dat hij God was? Was hij een narcist of walgde hij van zichzelf? Haatte hij de mensheid en was zijn beste vriend daarom een aap? Had hij nog wel een neus toen hij stierf, of droeg hij al jaren een neusprothese? Michael Jackson had pas echt een probleem. Alles wat hij deed werd honderdduizendmaal uitvergroot. Hij werd besproken, bespot, beroddeld, belogen en uitgespuugd. Hij was al wereldberoemd toen hij amper kon lopen, heeft nooit de kans gekregen om kind te zijn en werd het dan maar op volwassen leeftijd, terwijl hij de echte wereld trachtte te ‘ontlopen’. Doet me een heel klein beetje denken aan mezelf, zij het op een minder vrijwillige, eerder dwangmatige manier. Leren lopen en daarna ontlopen. Zo kan je zijn leven samenvatten. Het mijne niet. Ik wil me niet per se afzonderen maar doe ook geen moeite om erbij te horen. Ik wil geen drukte, wel aanwezigheid. Connectie. Het overvalt me o zo vaak, dat gevoel dat ik mezelf in anderen herken en zij in mij. Heerlijk.
En toch heb ik nu het gevoel dat ik niet interessant genoeg ben. Een frisse neus halen klinkt weliswaar minder verheven dan ‘een luchtje scheppen’ (alleen God schiep lucht) maar toch heeft het iets neerbuigends. Ik wil van je af. Heel even of heel mijn leven. Zo voelt het. Alsof ik haar speelbal ben. Die twee eenzame minuten voelen plots alsof ik mijn leven vergooi. Ik rond af.
Of en wanneer ze teruggekomen is? Geen idee. Ik ben via de andere uitgang weggerold.
Lachend.
(foto: JGVD)