Zo'n maand vooraleer ik een 3 achter de 2 zet en mijn kaarsjes nu officieel niet meer op één taart zullen passen, bedenk ik mij dat mijn 22e levensjaar er niet zomaar eentje uit de zovelen was.
Meer nog, vanaf nu zijn 1, 12, 18 en 20 jaar volledig overroepen mijlpalen.
Want nooit had ik echt het gevoel dat ik op een kantelpunt in mijn leven stond,
ook al deed iedereen een beetje alsof dat wel zo was. (Lees: "Nu begint het hè!")
Lariekoek en apekool. 22 zijn, dat is pas een scharniermoment in uw bestaan.
(Bijna) afstuderen en denken: wat nu?!
Ineens staan er dan keuzes en verantwoordelijkheden voor uw deur, die plots ook effectief iets te betekenen hebben. Ge kunt u voorstellen hoe ik, die de keuze van een middelbare studierichting al heftig vond, me voelde toen ik moest beslissen wat ik met mijn leven zou aanvangen nu ik een echtentechtig diploma had.
Overal en altijd fluisterden de tweeëntwintigtwijfels in mijn oren:
Nu al werken? Zou ge niets bijstuderen? Het is nu de moment hè. Een educatieve master of een postgraduaat of een half jaar hier of een ma-na-ma daar.
Of ga toch maar zo snel mogelijk werken. Uiteindelijk, het leven is duur en dan kan je goed beginnen sparen. En ervaring opdoen, want ze vragen overal ervaring.
Hoewel, ge moet ook nog zo’n eeuwigheid werken, zou ge niet eerst een grote reis maken? Vrijwilligerswerk in ver heel ver van hier? Een sabbatjaar? Allez, het is maar een suggestie hè.
Ge zijt nog jong, ge moet nog zoveel van de wereld zien.
Natuurlijk, een sabbatjaar gaat zichzelf niet betalen. Misschien toch eerst een job zoeken?
Ge kunt dan wel niet meer op kot gaan hè. Het schoon leven is afgelopen dan.
Gaat ge terug thuis wonen? Want ja, dat gaat aanpassen zijn hoor. Ge gaat veel vrijheid moeten opgeven, denk eraan.
En gaat ge werk vinden in de buurt? Want pendelen naar de Kempen is pendelen naar het hol van Pluto, ho ho. Denk er dan maar niet aan om 's avonds nog iets leuks te doen.
Ge kunt uw eigen stekje zoeken, in een centrumstad of zo.
Seg en nog geen lief gevonden? Want alleen is wel maar alleen, hè.
En de huurprijzen zijn niet min, dus kosten delen zou wel ideaal zijn.
Cohousing is een idee, ah maar uw vriendinnen studeren nog zeker?
Als ge nu kiest voor dit, kunt ge wel niet meer terug naar dat.
Bla bla geld, bla bla werk, bla bla studeren, bla bla ge zijt nog zo jong.
Zo tetterden de tweeëntwintigtwijfels maandenlang de oren van mijn hoofd.
Ge maakt een keuze, ge denkt: is dit de juiste?
Ge kijkt eens rond naar leeftijdsgenoten en wordt knettergek.
Want 22-jarige X is bezig aan zijn tweede master, 22-jarige Y met het uitgeven van zijn tweede loon. Terwijl 22-jarige A van plan is zijn vriendin ten huwelijk te vragen, baalt 22-jarige B van de vijfde mislukte Tinderdate. En 22-jarige P heeft net een bouwgrond gekocht, waarnaast 22-jarige Q incheckt bij Hotel Mama.
Soit. Geen identiteitscrisis zo groot als die van een tweeëntwintigjarige.
Maar tegelijkertijd ook niets zo spannend als niet weten wie ge binnen vijf maanden bent.
De nieuwsgierigheid naar wat er op me af gaat komen, wordt stilaan groter dan de angst over wat ik misschien allemaal aan me voorbij laat gaan. Op het nippertje heb ik de tweeëntwintigtwijfels dus mooi de mond gesnoerd. Laat de drieëntwintigdruk maar komen.