Zoals druppels uit grijze stormwolken tergend traag naar beneden vallen, geef ik notie aan datgene wat ik voel. Ook al gaat het traag, merk ik amper verandering en snakt de woordenkunstenaar in mij, om datgene waar ik mee worstel naar het oppervlak te stuwen, de realiteit ontwijken kan ik niet. Hoe graag ik het soms ook zou willen.
Mijn pen is mijn zwaard waar ik mijn eigen teisterende demonen te lijf mee ga. Mijn scherpe geest is de pijl en boog waar ik raak mee in de roos schiet. Zo trek ik ten strijde, en ook weer niet. Want woorden die uiting geven aan de spelende creativiteit in ieders hoofd zijn niet bedoeld voor onheil. Nee, ze creeëren juist opluchting, of een vredevol gevoel dat wakker gemaakt wordt, een zekere erkenning, een gewaarwording en zoveel meer.
Daarom maak ik gebruik van woorden: om mijn emoties en gevoelens tastbaar te maken. Het is een uiting. Een pure, rauwe uiting van wat me bij het nekvel grijpt en het kippenvel op mijn bedekte armen kenbaar maakt.
...
Als de storm gaat liggen en de zon voorzichtig door de wolken schijnt, dansen de woorden op mijn scherm. Ik leg mijn pen neer, schuif mijn krabbelboek weg en leun achterover.
Opgelucht haal ik adem, de emoties zijn verweven tot woorden, tot een verhaal.
...
Uiting kan leiden tot erkenning bij anderen. Dat jij en zij niet de enigen zijn die dit voelen, of die dit meemaken.
Uiten, het is een opluchting, op eender welke manier dan ook.