Het leven speelde zich af
Drie centimeters boven
De donkergroene randen
Van haar bijzonder mondmasker
Om opnieuw te verdwijnen
In groenbruine pupillen
Van de Guerilla Girl
Die haar gorilla masker omruilde
Om de ongelijkheid in de zorg
Aan de kaak te stellen
Om ’s nachts te werken in catacomben van ziekenhuizen
Tegen de vijanden van haar vaderland
In rode en zwarte afdelingen
Waar het enige leven nog kleefde aan dode lichamen
Wiens namen in veel te mooi handschrift
Waren opgeschreven door witte engelen
Op kaartjes aan hun teen gebonden
Om straks te verdwijnen
Uitgezakt in lijkzakken
Van 50 tinten veel te zwart
Om snel beweend zonder veel getuigen
Weggestopt te worden in grote holen
In lemen en zandlemen gronden
Gewaardeerd al duizenden jaren
Door planten en tuinders
Maar nu de eindbestemming
Van een snel proces
Van besmette lichamen in zuivere zielen
Van een smeltkroes van bevlekking
Van verloren hoop en dromen
In een hoofdstad van de stilte
Waar groenbruine pupillen
Het laatste leven onder de doden smoren
Met handschoenen laag na laag
Zweetdruppels traan na traan
Body bags zak na zak
Zodat alles kan verdwijnen
En niets meer kan bezoedelen of onteren
Door een drammende dood
Waarna de wissel kan wegsluipen
Met een eenzame lange rit
Tot een nieuw teken van leven
Uitgang metro