Ze waant zich boeiend, dus zwijgt ze geen minuut. Ze kraamt onzin uit zoals een regenwolk water blijft spugen. Zoals een mens met hevige buikgriep z’n stoelgang niet onder controle heeft.
Als ik kon doen wat ik niet laten kan, dan nam ik een scalpel en een grote hamer. Met mijn hamer zou ik één harde klap op de bovenkant van haar schedel geven. Dit zou voldoende moeten zijn om haar in slaap te krijgen. Misschien zelfs in coma, of erger. Zolang ze maar zou zwijgen. Ik zou ze op haar rug draaien met haar gezicht naar boven gericht. Zij zoekt een ontmaskering, wel, zij zal er een krijgen.
Ik zou beginnen bij haar haargrens, linksboven. Ik zou verder snijden van links naar rechts over haar gehele voorhoofd, tot over haar slapen. Dan zou ik over haar jukbeenderen en net voor haar oren snijden. Oren zijn te veel prutswerk door al dat kraakbeen, daar heb ik geen geduld voor. Ik zou verder gaan naar beneden en langs de onderkant van haar kin snijden.
Eenmaal ik haar gezichtsomtrek afgebakend heb, zou ik beginnen met het lospeuteren van haar gezicht. Als er enkele bloedvaten springen en scheuren, dan is dat maar zo. Stukje bij beetje zou ik het vel lostrekken, haar lippen zou ik slordig lossnijden en haar neus trek ik desnoods los met een kniptang. Haar oogleden zou ik gemakkelijk moeten loskrijgen, deze zijn tenslotte zacht. Enkel de botox in haar voorhoofd kan een uitdaging vormen, ik heb nog nooit iemand met een botox hoofd opengesneden.
Eenmaal ik die vod van een gezicht loskrijg, zou ik die in haar keelgat proppen om te verzekeren dat er nooit nog een geluid uit ontsnapt. Daarna zou ik een zwierig vreugdedansje doen terwijl zij stikt in haar eigen gezicht.
Als ik maar zou mogen doen wat ik niet laten kan…