Het staat hier propvol met herinneringen aan zijn overleden vrouw, maar niet met die aan mijn gescheiden vader.
Gescheiden exen tellen niet mee en krijgen geen voetstuk, al was het maar voor het evenwicht.
De Alzheimer heeft hier al aangeklopt en ik ben de beste versie van mezelf.
De ziekte van vergeten doet een mens vergeven.
Ze breken zorgvuldig opgestapeld wrok af en maken er een klein pakketje van.
Het ligt nu in het schuurtje samen met de elektrische fietsen, de wandelstokken en de plannen voor hun échte oude dag.
De hertrouwde weduwnaar heeft mijn moeder alvast ingeschreven
voor het dichtstbijzijnde verpleegtehuis.
Nog een jaar, zeggen de artsen,
dan zullen ook wij verdwijnen in dat schuurtje. Bovenop het doosje met schrijnende pijn, naast de vaten onuitgesproken woorden en verzamelde verwensingen.
En dan, wanneer ze sterft, zal ik er zijn en tranen laten zien, maar net als altijd mijn gedachten voor me houden.