Tasten naar blinde vlekken, hun bestaan is verzekerd, en terwijl toch een zekere tred proberen aanhouden. Bij elke splitsing staat mijn wil op scherp en kies ik voor de neteligste weg. Met een stok waarin al mijn keerpunten gekerfd staan, baan ik mezelf een weg doorheen de op mijn maat gezaaide woekeringen.
Wat er zo roert, wemelt, wegglijdt en dan later weer overmant, wordt gereduceerd tot lichaamsschroot. De vertaling van de rijke bodem van de binnenkant is bijzonder gebrekkig. Het frustreert, alsof het overbrengen van een exacte kopie van mijn inhoud enig soelaas zou bieden. In een wereld waar alles van elkaar afgescheiden is, staat contact centraal. Ik jaag de eenheid na waaruit ik ben gemaakt. En herinner mezelf er dagelijks aan dat het hier is dat ik moet zijn.
Alles wat ik niet ben, definieert mijn kostbare beperking. En tegelijkertijd ben ik onbeperkt alles. Ik zoek naar mezelf in een weerbarstige dualiteit . En communiceer via krakende verbindingen. Het gegrom voorbij en enige verfijndheid meester, maar nog lang niet in het oorspronkelijke stilzwijgen opgegaan.
https://www.karoliendeman.com/blog/2021/11/28/weerbarstige-dualiteit