ik kom aan, jetlag in m’n kop
niet dat ik gevlogen heb, ik heb gewoon slecht geslapen
de lobby is leeg, de koffie koud,
de vloer plakt van het verleden
aan de balie staat een hologram
een vrouw zonder ziel en zonder ondergoed
althans, dat vermoed ik,
want ze heeft geen benen
“Welcome Yelena,” zegt ze tegen mij
ik heet geen Yelena
ik heet godverdomme Herman
en ik wil een kamer zonder gezeik
ik vraag haar waar de bar is
ze zegt: “I am your receptionist.”
ik zeg: “dat is geen antwoord, dat is een ontsnapping.”
ze blijft lachen. digitaal. kuttechnologie.
in de kamer liggen twee kussens
waarvan er één ruikt naar zweet en de ander naar opgave
ik gooi mijn rugzak op de grond
en overweeg mijn leven, zoals altijd na 14u
de ochtend nadien zie ik een mens
echt vlees, echte wallen, echte onverschilligheid
ik vraag hem of hij gelukkig is
hij zegt: “ik heb zes hotels, en geen tijd om te pissen.”
we zwijgen samen
het mooiste gesprek van mijn week
daarna loop ik weg
richting station, richting iets dat drinkt en rookt
onderweg denk ik:
ik ben 29, moe, en al passé
een fossiel met een abonnement op zelftwijfel
en een kortingskaart voor de eenzaamheid