Ik bluste haar zoet en trok me dan - ten lange laatste -weer zuur terug, me nog steeds vasthoudend aan een ontbindende ontkenning.
De vlam die in mij gloeide kon zij niet doven.
Hoe hard ik het ook verlangde. Dat kon ze niet.
Met die gedachte staarde ik hulpeloos voor me uit.
Wat kon er mijn herinnering aan Lies, de herinnering aan mijn gevoel voor haar, in het echte leven dat zich nù afspeelt - overtreffen?
Ik kuste nog altijd liever haar geest, dan dat ik liefde bedreef met een lichaam dat nu zo levendig tegen m'n huid aandrukt.
Het warme lichaam dat me nu zo echt omhelst en van genot, losjes en zacht in slaap sluimert.
Het genot en de onwetendheid, enkel en alleen maar aan haar toegespeeld.
Voor hoe lang nog?
Ik kreeg noch de kruimels ervan, noch de hoop dat ergens in de toekomst ik van haar en haar warme lichaam kon genieten.
De onwetendheid die voor altijd aan mij verloren zal zijn.
En met die gedachte, haalde ik de warme lakens van me af, stapte uit de valse veiligheid van het bed en liep de kilte van het huis in.