'Ik hoorde onlangs iets treffends op de radio, over kinderen hebben.’ zegt mijn vader.
Hij trekt zijn jas uit en hangt die over de rug van de keukenstoel. Mijn jongste kruipt de keuken in en trekt als vanouds de besteklade open.
‘Vertel eens’, mompel ik en pluk mijn peuter weg van de keukenkastjes. ‘Koffie?’
‘Ja graag. Ze hadden het over hoe je je kinderen doodgraag ziet. Je kan ze niet missen. Ze zijn zo'n wezenlijk deel van je leven, dat ze bijna een deel van jezelf zijn.'
'Mmmm', ik hijs mijn jongste met één arm op mijn heup en probeer met de andere hand koffie te zetten. ‘En?’
'Maar minstens éénmaal per dag', gaat mijn vader verder met opgeheven wijsvinger. 'Minstens éénmaal per dag wil je ze in de hoogste boom zetten die je kan vinden. Al is het maar voor even.'
Vanaf mijn heup graait de jongste naar de koffiekopjes. Voorzichtig laat ik haar op de grond zakken en lach door het protest heen. 'Of achter het behang.'
‘Eigenlijk zouden kinderen geleverd moeten worden met een uit-knopje. Om ze midden in een brulconcert gewoon even uit te schakelen.’
Met onfeilbare timing start mijn eigen exemplaar het schoolvoorbeeld van een driftbui.
‘Een mute-knop is ook goed.’
Mijn ogen dwalen over het aanrecht op zoek naar een fopspeen.
‘Neen, echt gewoon uit. Of een fastforward-knop om de driftbui door te spoelen. Ik heb er meer dan genoeg uitgezeten.’
Hij kijkt naar zijn jengelende kleinkind aan mijn been.
‘Was ik dan zo erg?’
Ik zie een bestofte fopspeen liggen achter het kruidenrekje.
‘Och zwijg. Jij kon echt het bloed vanonder mijn nagels halen. Zeuren om dit of dat. Koppig je eigen ding doen. Selectief doof zijn als het je goed uitkwam.’
'Blij dat dat voorbij is?'
Ik prop het tutje in de brullende mond ter hoogte van mijn kuiten.
‘Maar lieve schat, wie zegt dat die tijd voorbij is?'