Schurende korrels botsen tegen metalen plaatjes en bakstenen.
Een mist, een wolk van bruin stof.
Libanon. Syrië. Woestijn.
Een bruine stofwolk.
Bruine peetjes in klei. Van stof tot mens gemaakt.
De snelheid van het stof, de zandkorrel, de mist van een bruine storm.
De kameel is stil. Met vier.
De koekoek roept als een ambetant beest dat niet kan ‘doordutten’ tot de noen, maar een ‘ratrace’ houdt elke dag met de stralen van de zon.
Gezoem van een rijdend schip.
En nog één! Zwaarder. Trillingen. Zoals de vibratie van een zandstorm.
Huizen dansen op hun palen en een water van cement.
Paalwoningen in een karkas van ijzer gevlochten in ‘concrete’.
De luie vogels zijn afwezig.
De zotte morgen is weer begonnen.
Zotte morgen van maandag tot vrijdag, maar woensdag niet.
Toekedoeng.
Ribbel na ribbel in de verzinkende eenheid van asfalt- en betonstroken.
Geluid van links naar rechts. Van rechts naar links.
Elke bult voelend in kermen van krakend ijzer en hard rubber.
Stomme koekoek! Hou je mond! Leg een ei in andermans nest.
Nieuwe dag, waarom overslaap jij je nooit eens?