Als je me wilt proeven, sprak de appel, vraag het dan maar beter niet aan hem, de boom. En trouwens. Alle schoenen zijn te klein voor al zijn wortels, weglopen dat kan hij niet, hij weet niet eens waarheen, ook niet waar zij de zee ooit is geboren.
In de nazomer wanneer de suiker in het fruit begint te stuwen, bijt dan niet te snel. Je tanden weten weinig, ook niet hoe de horizon gebroken smaakt. Kauw ook niet op sterren die te ver zijn voor je mond. Ze fonkelen voor niemand aan de hemel die niet zien kan in het donker. Ze zeggen zelden waar ze staan, die schoenen op het strand.
Het was plezant en fijn. De mosselen zijn blind. Ik heb het ze gevraagd. Wat mag er zijn? Is er geluk begraven door een kind? Ja. Ik mag het zeggen, dat ik alles ben vergeten. Hoe ik ze kan zoenen, lippen van de avond, 'streepjes aardbei' staan nochtans in het menu met kruisjes aangeduid. Misschien omdat ik zo veel mis en te lang zoek, naar zolen in het zand.
De boom hij stond er niet. De zee is zout. Ik heb gedroomd. Een licht scheen in het donker en ik zag. Een hond of twee. Ze konden horen dat iets viel. Wat hoop ginds in de verte, naar geween hadden ze geen oren en dat hoeft ook niet. Het zijn mijn veters ergens ver van hier. Ze missen alle knopen die mijn vingers voor ze maakten.
uit de reeks 'Reizen met Ricky'