Ik heb mezelf er al lang bij neergelegd dat ik niet door iedereen graag gezien en geliefd kan worden. Dat is heel normaal, want omgekeerd geldt hetzelfde. Sommige mensen heb ik ook niet zo graag.
Dat is heel gezond want moest ik heel veel vrienden en vriendinnen hebben zou ik ten eerste heel veel tijd en geduld nodig hebben om ze allemaal voldoende aandacht te geven en ten tweede enorm veel geld om mijn drukke sociale leven te bekostigen. Dat heb ik niet. Gelukkig heb ik maar een handvol goeie vrienden bij wie ik écht mezelf kan zijn en die mij nemen zoals ik ben. En wees maar zeker dat ik deze lieve mensen, net als mijn familie, koester en een warm hart toe draag.
Ik ben geen pleaser in deze facebook tijden. Ik doe echt niet alles en ga zeker niet over lijken om zoveel mogelijk ‘likes’ te krijgen van mijn volgers of om bij mijn fans op een goed plaatje te staan. Ik doe gewoon waar ik goesting in heb en waarvan ik denk dat mijn werk getuigt van hoogwaardige kwaliteit. Daar sta ik voor.
Geen platvloerse, laffe, goedkope ( online) haat voor mij op fora en sociale media waar ik – ook al heb ik geen verstand waarover ik spreek – mijn scherpe ongezouten mening moet en zal geven en diegene die de post heeft geplaatst meedogenloos met de grond gelijk maak. Waarom?
Respect is soms heel ver te zoeken. Ik moet gaan geloven dat geweld en agressie inherent verbonden zijn aan de mens. Dat is jammer. Was communicatie vroeger veel eenvoudiger? Er zullen toen ook een paar mensen geweest zijn die enkel de taal van de vuist verstonden, maar als ik nu het radio journaal luister denk ik dat de helft van België gebaat is bij een cursus agressiebeheersing.