Blijkbaar praat ik te veel
En ontbreek ik een paar beleefdheidsvormen
Nu wil ik me echt wel geheel
Aanpassen aan andere normen
Maar ik leerde meer dan alleen
Fietsen, stappen en praten
Ik leerde kennen, houden van
Roepen en haten
Ik leerde te lijken
Op mijn omgeving
Ik leerde te kijken
En van wat ik opving
Van de plaatsen die ik zag
Ik leerde blijven of te gaan
Van elke slechte dag
Ik leerde bestaan
Van de onbekende mensen
Die me aanspraken op de bus
Van de reactie op mijn nieuwjaarswensen
Van de eerste niet-mama-kus
Van wat ik goed deed
En vooral van wat fout
Ik heb muurtjes stukgeslagen
En af en toe heropgebouwd
Van wat ik zag
Van wat ik kon horen
Van elk uur op elke dag
Dat ik ooit heb verloren
Er is een reden
Waarschijnlijk een detail, zo klein
Waardoor mijn wilde haren
Niet elke dag gekamd zijn
Mijn mama treft geen schuld
Die deed ze elke dag netjes bij mekaar
Met een kam en oneindig veel geduld
Stoomde ze haar prinsesje klaar
En toen kwam ik misschien iemand tegen
En werden knopen plots mijn ding
Het maakte me op geen enkel moment verlegen
Dat het verward op mijn schouders hing
Ik ben volwassen voor de wet
Maar ben daarom nog niet
Helemaal vastgezet
Maar ik ben niet zacht meer
Ik ben een gedane zaak
Ik neem geen keer
Ik zeg al zo lang wat
In plaats van wablief
Ik ben arrogant en gevat
Soms gewoon assertief
Ge zijt ergens nog zo klein
Een kind dat een puzzel vraagt
Om gewoon juist te zijn
Maar, ik zie weinig geluk
Want er is geen mens die een kind
Laat wroeten aan een stuk
Omdat hij het juiste niet vindt
De puzzel moet maar meebuigen
Ook al lijkt de wolk een driehoek
Ge moet er niet op zuigen
Ga maar verder op zoek
Want de man met drie benen
Staat met zijn hoofd in een wolk
En dat kindje zal wel wenen
Zonder mama tussen het volk
Ik ga nooit minder woorden
Gebruiken dan ik wil
Ik laat alleen de dagen mij vermoorden
Alleen de tijd krijgt mij stil
Ik ben uw puzzelstuk
Dat ge tot passen verplicht
Maar als ik mij erover buk
Vind ik het geheel
Absoluut geen zicht.