Door de droom als grauw beton, ben ik nu op zoek naar
vitaliteit in de ochtend en dat is moeilijk met een Motilium kater.
Allemaal goed en wel, maar wat nu?
Nicotine.
Cafeïne.
Ik lees een gedicht van
een fenomeen.
Het is
volstrekt onnozel,
maar we amuseren ons.
Poëzie is een betere tranquilizer dan die
pilletjes.
Mijn licht ontvlambare fantasie verschroeit
de bloedvaten in mijn brein
en hart.
Ik voel me plots veel beter.
Daarna volgt een fameuze stortbui aan teleurstellingen.
Gelukkig staat de getalenteerde fles op z’n vertrouwde plaats.
Ik ben een levend perpetuum mobile.