alle woorden zijn gesproken
de ziel verkwist en beenderen gebroken
vele hemels zijn gekomen, de meeste zijn gegaan
en jij bevraagt terneergeslagen
om de reden van jouw bestaan
monster de naamloze gezichten
hekel de flexibiliteit van jouw gewrichten
het geluk is gevonden, een glimlach die blijft staan
monster de naamloze gezichten
die blind blijven voor jouw traan
wanneer de geest uiteindelijk zwicht
begraaf je jezelf, weg van het licht
onder een schaduw van twijfel en verdriet
en leef je voor altijd in het donker
minder dan eeuwig bestaat hier niet
vastgeketend in een gesloten boek
en in de tegenovergestelde hoek
de toekomst, niet gekneed, des te meer verweesd
je kan je zelf niet meer bevrijden
maar ben je eigenlijk ooit vrij geweest?
tijd gaat achteruit, staat stil, heel even
zolang je gisteren zal blijven leven
zonder vooruitzicht naar de hoop van morgen
zolang blijf je vandaag hier heel alleen
achter met je zorgen