Tip van de week

05/05: 'een tijd' van Stelselmatig

Gert Vanlerberghe schrijft. Voornamelijk poëzie, al zijn er ook al een roman (Nachtprater, 2017) en een theaterstuk (Gifkind, 2016) gepasseerd. Daarnaast organiseert hij het poëziepodium Ballonnenvrees, dat alweer acht jaar meedraait, en performt hij onder meer bij het muzikale genootschap Hersencellen. Zondagavond 9 mei staat er een live en coronaproof editie van Ballonnenvrees op het programma van De Carrousel in Antwerpen. 


Gert Vanlerberghe
tipt deze week 'een tijd' van Stelselmatig

"De afgelopen dagen mocht ik een rijkgevulde lading teksten aan mijn lezersoog voeden. Gedichten, kortverhalen, leuzen, overpeinzingen. Wat was ik blij dat er enkele teksten van Annelies Leysen tussen zaten. Deze schrijfster staat al een tijdje garant voor kwaliteit, en haar ‘Tussentijd’ omschrijft perfect onze tussenlading in dit leven. “De toekomst is bevroren” en net “daarom moeten we door”, in de hoop dat “de toekomst ons vindt”. Lees dit hoopgevend gedicht, het is mogelijk de balsem die je nodig hebt. Xrossmymind schreef het overtuigende ‘Slaapniegoenie’, het relaas van een weinigslaper. De geestige woordspelingen maken de klachtzang luchtig en aangenaam om te lezen. 

De schijnbaar losse krabbeltjes in ‘een tijd’ van Stelselmatig wisten me echter het meest te ontroeren en intrigeren. Het beeld van de man in zee die een emmer links vult en rechts ledigt, grijpt meteen de aandacht. Er schuilt een diepe tristesse in deze twaalf bijzonder compacte gedachtensprokkels. De erfelijke vernielzucht van vingers, een raadselachtig dagboek, het gewicht van grijs. De innerlijke tweestrijd van de verteller, verscheurd door spijt, is haast ondraaglijk. “Ik haat nodig hebben. Ik heb je nodig.” 

Hier worden complexe gevoelens uit de doeken gedaan, maar in zulke eenvoudige bewoordingen en van zo’n dwarse wijsheid dat je de collectie haast in steen wil beitelen of op tegels bij de haard wil hangen. Om er zo af en toe eens eentje te lezen. Traag. Aandachtig. En altijd te eindigen met de hoopvolle slotzin. Zowel het geheel als de afzonderlijke delen van dit huzarenstukje getuigen van een trefzekere pen en een sterk uitgekiende schrijfstijl. 

Het is trouwens interessant om door de andere teksten van deze schrijver te bladeren, ze verschillen erg van stijl, van luchtig tot zwaarmoedig. Er staat een ruime selectie op de lezerspagina op AzertyFactor. Veel leesplezier."

 

Foto: Alec Lamberts

Gerelateerd

Tip

een tijd

IIk lees je dagboeken om me te vergewissen dat je me vergeten bent. Dan krabbel ik er iets in. Gewoon, iets kleins. Omdat ik klein ben. IIEr was eens een man borstdiep in de zee. Hij had een emmer vast. Die schepte hij links vol en kapte hij rechts leeg. IIIIk heb de handen van mijn vader. Dezelfde vingers, dezelfde nagels. Ze doen hun best met wat ze het best doen. Kapotmaken. IVIk heb alles. Ik heb letters en woorden om alles te beschrijven. Maar het menu is het gerecht niet. Mijn woorden zijn jou niet. Ik heb niets. VSoms vergeet ik moeilijke dingen. Als een wiskundige formule dat je enkel in school nodig hebt. Ik haat school. Ik haat nodig hebben. Ik heb je nodig. VIAls ik vliegers zie dan denk ik aan de touwen, weet je dat? De zilveren lijn tussen vasthouden en loslaten. Alles is zo moeilijk, zoals vasthouden. Houd me vast. VIIHet spijt me en bedankt. Daar draait alles om. Spijt is nu, het bedanken komt later. Alles kan bezinken. Mettertijd ligt alles onder water. Zelfs jij. VIIIAls je in mijn dagboeken kijkt, vind je raadsels. Minuten en uren heb ik fysiek gemaakt. Ik heb dromen beschreven, gedachten en gevoelens. Maar alles is gerafeld. De secondes laat ik aan jou. Je was altijd maar een seconde. IXIk heb je altijd willen toejuichen als je een doelpunt scoorde in het leven. Doe maar alsof. XIk denk dat dit grijzig omhulsel mijn echte zelf is. De donkerte, de leegte, de zwaarte. Hoeveel weegt de kleur grijs, denk je? XISpijt komt te laat, zegt men. Maar wat als het zelfde geldt voor vergeving? Wat als je bent uitgevoeld en er is niets meer? Alleen zijn is toch fijner met twee? XIIMijn laatste uur heeft geslagen. Als ik mijn eigen rechter ben, waarom kies ik voor jou en niet voor mij? In jouw boek staat een verhaal, in het mijne doedels.Ik denk terug aan de man die het water van links naar rechts schepte. Bij elke schep begon alles terug opnieuw. Waarom geldt hetzelfde niet voor ons?

Stelselmatig
107 4

Gepubliceerd op

5 mei 2021